Potrzebni, niezbędni, konieczni

Życie religijne w bazie toczy się wokół okresu liturgicznego. Wśród religijnych przeżyć kapelani na pierwszym miejscu wspominają nabożeństwo listopadowe. W odległym o tysiące kilometrów od rodzinnego kraju obozie, gdzie codziennie czyha śmierć, nabiera ono szczególnego znaczenia. – Porusza najtwardszych – mówi ks. kpt. Denys. Wyjątkowa jest też wigilia i Pasterka odprawiana w żołnierskiej stołówce. – Już jesienią przygotowaliśmy 2 tys. kopert z opłatkami, aby każdy żołnierz mógł go przesłać wraz z życzeniami swoim bliskim na świąteczny stół – opowiada ks. Denys.

Wystrój kaplicy w Ghazni nie pozostawia wątpliwości, że to świątynia dla wojska. Na zewnątrz wisi krzyż złożony z łusek kalibru 30; z pocisków moździerzowych powstały świece ołtarzowe. Za kropielnicę służy piasta z rosomaka, którego tak boją się afgańscy talibowie. Z wojskowych elementów, które znajdują się w bazie, powstaje też szopka. Do zbudowania jej i nadania symboliki służą worki z piaskiem, szczątki rakiet, łuski pocisków i kawałki drutu kolczastego, zabezpieczającego mur bazy wojskowej. – Zachęcamy żołnierzy, aby wykonali coś wyjątkowego i jednocześnie upamiętnili swoją obecność na misji w tej części świata – podkreśla ks. Denys.

Śmierć w bazie

Najtrudniejszym przeżyciem dla żołnierzy, również dla kapelanów, jest zawsze śmierć kolegi. W polskich bazach już siedemnastokrotnie opuszczano flagę do połowy masztu. To dla wszystkich znak, że zginął kolejny żołnierz. – Informacja o każdym zgonie działa paraliżująco. Spada jak grom z jasnego nieba. Zaskakuje zawsze, choć jesteś- my świadomi, że przecież może się zdarzyć – opowiada swoje przeżycia ks. Jasica. Ciężko jest przejść do porządku dziennego nad tym, że żołnierz, z którym jadło się rano śniadanie czy lunch, nie żyje – dodaje ze smutkiem. – Pomoc żołnierzom, którzy stracili kolegę, to najtrudniejsze zadanie kapelana – twierdzi bp Peter Coffin, anglikański ordynariusz polowy w kanadyjskiej armii. Na czym polega ciężar tej chwili, z którą musi zmierzyć się wojskowy kapelan? – Chodzi o to, żeby nadać znaczenie temu, co się wydarzyło – odpowiada na to pytanie informacyjnej agencji amerykańskiego Episkopatu ks. West. Amerykańscy duchowni muszą temu zadaniu stawiać czoła najczęściej. Od 2001 r. w Afganistanie zginęło już prawie 1000 żołnierzy US Army. Zdarzało się, że i kapelani nie potrafili znieść tego ciężaru zła. Oni też potrzebują wsparcia duchowego – mówił ks. West.

Na pierwszej linii

Kapelan nigdy nie nosi broni. To zasada, która obowiązuje nawet na tak niebezpiecznym terenie, jak Afganistan. Mimo tego duchowni starają się być wszędzie tam, gdzie jest to możliwe. Nie siedzą jedynie z bazach. – Staramy się towarzyszyć żołnierzom w każdym miejscu – mówi ks. Feltham-White. Do tych najbardziej niebezpiecznych jednak się nie zbliżają i to nie z lęku. – Żołnierze z mojego oddziału zawsze mówią mi, gdzie jest zbyt niebezpiecznie dla mnie, co ma o tyle znaczenie, że gdybym tam poszedł, któryś z żołnierzy ciągle musiałby mieć na mnie oko, chronić mnie, bo sam bronić się przecież nie mogę. Przeszkadzałbym po prostu żołnierzom w wykonywaniu ich pracy – mówił brytyjski duchowny. Ks. Jasica podkreśla, że najbardziej niebezpieczna część misji to patrole. Sam przez 13 miesięcy uczestniczył w blisko 60. Były to kilkugodzinne wypady, ale zdarzały się także misje kilkunastodniowe, kiedy jechał drogą lądową lub powietrzną do najbardziej wysuniętych posterunków, w których służyli polscy żołnierze. – Patrol to okazja do poznania żołnierzy – podkreśla. – Kiedy jedzie się kilka godzin, siedząc obok siebie, chcąc nie chcąc, usta same się otwierają – mówi.

Czy się boją o własne życie? – Głupi by się nie bał – odpowiada krótko ks. mjr Jasica. – Przecież wiemy, gdzie jedziemy i gdzie będziemy pełnić służbę – dodaje. – Trzeba opanować strach i robić swoje – kończy wątek krótko, po żołniersku.