Ciągle z ludźmi, a wciąż sam

Nie trzeba traktatów teologicznych, aby stwierdzić, że naturalnym środowiskiem głębokiej modlitwy jest... cisza. Jak woda dla ryby – tak cisza dla rozmodlonego serca. Czy FB może sprzyjać modlitwie? Na pewno Boga da się w necie spotkać. Ale nie da się Go tam bliżej poznać, a tym trudniej pokochać. Bo miłość to relacja. Zaangażowana obecność, a nie podglądanie przez szybę. FB może nas inspirować. Czasem podsuwa impulsy, dobre cytaty czy piękne obrazy. Ale jeśli już uda mi się natknąć w sieci na jakieś informacje o Bogu, to koniecznie muszę je potem przetrawić w modlitewnym skupieniu.

...i Salomon, i Ty, i ja

Możesz komuś dać coś, czego nie masz? Nie za bardzo. „Z pustego i Salomon nie naleje”. I ja również. Abym mógł głosić Jezusa i zachęcać do Niego w sieci, najpierw sam muszę się Nim nakarmić i doświadczyć, Kim jest. A „doświadczyć” to coś więcej, niż „dowiedzieć się”. Dlatego gdy próbujemy łączyć Boga z naszym internetowym światem, najpierw musimy sobie mądrze ustawić akcenty. Zapytaj więc siebie:  Czego oczekuję od FB? Spotkania z Bogiem czy głoszenia Go? Czego mi teraz potrzeba – ukojenia serca przy Jezusie czy podzielenia się z kimś wiarą? Jeśli stwierdzasz, że twoje serce wolałoby dziś odpocząć przy Bogu – to leć do Niego na modlitwę.

Bez retuszu, bez filtrów

Kto z kim przestaje – takim się staje. Gdy się długo „przebywa” w sieci albo praktycznie w niej „mieszka”, niestety, przejmuje się zwyczaje wirtualnego świata. I czasem przenosi nieświadomie do prawdziwych relacji. Spójrz, jak mentalność internetowa wkrada się dziś do realnego świata. Więcej o tym pisze Nicholas Carr w książce „Płytki umysł. Jak Internet wpływa na nasz mózg”. No właśnie:  to jak wpływa? Po pierwsze – szybkość. Niecierpliwość to drugie imię internauty. A u Boga nie zawsze jest „od razu”. „Pukajcie, a znajdziecie” wcale nie znaczy:  „Puknij, a znajdziesz”. Jezus zaprasza nas do cierpliwości, a często wręcz do wysiłku modlitwy. Sfera duchowa więcej wspólnego ma raczej z mozolnym procesem rzeźbienia niż szybkim wideo na Snapchacie. Może to trudniejsze, ale na pewno trwalsze!  Druga sprawa – zauważyłeś, że coraz mniej na instastory „prawdziwych” fotek? Dużo retuszu, filtrów i przeróbek. Net niestety wpędza nas w myślenie, że tylko to wartoś-
ciowe, co ładne. A Jezus – „najpiękniejszy spośród synów ludzkich” – nie bał się zostać „nieludzko oszpecony”. Zakrywano przed Nim twarze. Ale czy przez to był mniej Bogiem? Nie. Porównanie może dość silne, jednak pokazuje ważną prawdę:  prawdziwa wartość i wielkie dobro czasem są ukryte gdzieś głębiej. Nie warto biegać za zewnętrzną stroną tak, by zapomnieć o wnętrzu. Trzecia sprawa to paniczne zabieganie o lajki. Niestety, w social mediach często można się spotkać z niepisanym przymusem: mam się wszystkim podobać. A nie daj Boże, żeby ktoś dał „łapkę w dół”. To nas w ogóle nie przyzwyczaja do dojrzałości, męstwa i odporności na stres i krytykę. Życie nieraz da ci „łapkę w dół”, ale nie trzeba się załamywać. Lepiej trzymać się Tego, który zawsze Cię lajkuje!  A najbardziej – gdy nie udajesz, gdy jesteś sobą, a nie przeretuszowanym sobowtórem siebie. Na akceptację Boga nie trzeba sobie zasługiwać, tak jak czasem żebrzemy o nią wśród „znajomych” z fejsa. Pamiętaj, że prawdziwy możesz być nie tylko przed lustrem. Bóg czeka...

Wiara bez uczynków jest martwa

Wiele dobra wydarzyło się dzięki społecznym akcjom na FB. Zbiórki pieniędzy, reklamowanie wartościowych eventów etc. Z drugiej strony, net zawęża nam spojrzenie na „małe dobro” i zakryte przed światem pokorne i ciche akcje w codzienności. Odpowiedz sobie na pytanie: Gdzie się dziś częściej wzruszasz? W realu czy przed ekranem? Może się zdarzyć, że będziemy udostępniać setki pozytywnych memów i linków, ale wpatrzeni w telefon – ominiemy biednego na ulicy. Może się zdarzyć, że siedząc pod szkolną ścianą z nosem w komórce – nie zauważymy, że kolega z klasy nie ma drugiego śniadania... Jezus powiedział, że nie utraci swojej nagrody ten, kto bliźniemu „poda kubek wody do picia”, a nie „wrzuci mema z kubkiem wody” na swoją tablicę. Warto dbać o jedno i drugie. I nie pozwolić, by facebook'owa mentalność uczyła nas „dobroczynnego słowotoku”, a odzwyczajała od konkretnych czynów.

Zamknij oczy i... zjedz obiad

Smutne, że dziś zamykamy oczy praktycznie tylko do spania. W uszach – cały dzień słuchawki, szkolny hałas albo dźwięki powiadomień i filmików z YouTube’a. Zapomnieliśmy już chyba, jak inaczej przeżywa się modlitwę i spotkanie z Jezusem, gdy ogranicza się inne bodźce. Magda Anioł śpiewa, że „w ciszy i przy blasku świec – cud największy dzieje się”, a Deus Meus dodaje:  „zamykam oczy, żeby widzieć”. Bingo!  Czasem trzeba wejść do ciszy i zamknąć oczy, żeby Jezus dotknął serca. A po co ma go dotykać? Żeby nie żebrać o miłość tam, gdzie jej nie ma!  Zdarza się, że siedząc na FB – nie czujesz się samotny, ale gdy milkną ostatnie dźwięki – jakaś pustka dociera do twojej duszy. Bo net często działa jak cukierek. Nie zaspokaja głodu, a tylko go uśmierza. Chwilowo znieczula. A my dziś bardziej niż pokoju serca – szukamy dobrego samopoczucia. Szkoda, bo dogłębny pokój jest lepszy niż samo tylko zadowolenie. Jezus chce wlewać pokój w twoje serce. Jest Księciem Pokoju. Ale skoro pokój i doświadczenie miłości są treściwym pokarmem, to... daj się nakarmić! Odłóż czasem cukierki i idź na porządny obiad. Nic nie karmi tak jak sakramenty, modlitwa i Biblia. Nasycony – będziesz promieniował Jezusem, dobrem i miłością.

Nie ograniczaj Boga

Bóg cieszy się naszym szczęściem. Jest dumny z rozwoju techniki. Po to dał nam rozum, myślenie i nakaz, aby „czynić sobie ziemi poddaną”. Czy Bóg ma coś przeciwko social mediom? Ależ skąd! Jeśli tylko wiem, jak z nich korzystać – przynoszą wiele dobra. Mogą jednak zasmucać Boga, jeśli stałyby się całym moim światem. Nie pozwól, by relacja z Jezusem była dla ciebie po prostu jak kolejna zakładka w Firefoxie, a modlitwa – rzucona gdzieś między YT a FB. Nie rozważaj o Bogu tylko przy okazji pobożnych demotów, a na pewno szybko doświadczysz, że żyć naprawdę, znaczy o wiele więcej, niż tylko o życiu pisać i czytać.