Namiot Spotkania

Wieczernik 3/171/2010

Modlitwa to jest spotkanie, spotkanie zaś dokonuje się pomiędzy osobami. Tylko osoby mogą się spotkać.

Terminu Namiot Spotkania używamy w Ruchu Światło-Życie na określenie modlitwy osobistej, rozumianej jako dialog z Bogiem. Określenie to jest charakterystyczne dla naszego ruchu i z nim wręcz utożsamiane. Wypadałoby więc, aby oazowicze rzeczywiście praktykowali taką formęmodlitwy wewnętrznej oraz byli „fachowcami” i „apostołami” takiego sposobu modlitwy. Przyjrzyjmy sięwięc, pokrótce, samej istocie Namiotu Spotkania i kolejnym jego etapom.

Nazwa „naszej” modlitwy posiada swoje źródła w Piśmie Świętym – w Księdze Wyjście opisującej modlitwę Mojżesza: Mojżesz wziął namiot i rozbił go poza obozem, i nazwałgo Namiotem Spotkania (…). Ile razy Mojżesz wszedł do namiotu, zstępował słup obłoku i stawału wejścia do namiotu i wtedy Pan rozmawiał z Mojżeszem (…). A Pan rozmawiał z Mojżeszem twarząw twarz, jak się rozmawia z przyjacielem (Wj 33, 7-11). Na podstawie tego tekstu sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki określił istotę Namiotu Spotkania w następujący sposób:

Modlitwa to jest spotkanie, spotkanie zaś dokonuje się pomiędzy osobami. Tylko osoby mogą się spotkać. Spotkanie jest zawsze najpierw i przede wszystkim spotkaniem się dwóch osób – ja i ty . Polega ono na tym, że ja staję w obliczu drugiej osoby, przeżywając ją jako ty w stosunku do swojego ja. Jeżeli przeniesiemy to określenie na relację człowieka do Boga, to otrzymamy dokładne, precyzyjne określenie istoty modlitwy. Istotą modlitwy jest spotkanie osoby człowieka z Osobą Boga (F. Blachnicki, Namiot Spotkania, Krościenko 2000, s. 8).

Według wskazańnaszego Założyciela, jak i innych praktyków życia duchowego, na owocne spotkanie z naszym Panem wpływają miejsce modlitwy i czas na nią przeznaczony. Miejsce powinno sprzyjaćnaszemu skupieniu i wyciszeniu; musi powodowaćsytuację, w której będziemy wolni od tego wszystkiego, co przeszkadza nam być„sam na sam z Bogiem”. Czas, który przeznaczamy na modlitwę nie może być jedynie czasem „zegarowym”. Musi to być oczywiście pewien przedział czasowy – 10-15 minut czy pół godziny – ale wyłącznie do dyspozycji Pana. Czas na modlitwę jest czasem dla Boga, poświęconym Jemu i do Jego dyspozycji.

Po ukazaniu koniecznych poczynań związanych z wyborem czasu i miejsca na modlitwę zostaną przedstawione kolejno etapy modlitwy.

Modlitwa do Ducha Świętego.

To ważne, żeby rozpocząć modlitwę od żarliwego wołania do Ducha Świętego. Jeśli chcemy rzeczywiście spotkać się z Panem na modlitwie i prowadzić z Nim dialog, jeśli chcemy przyjąć słowo Boże „rzeczywiście jako słowo przychodzące do nas od Boga, do nas skierowane” (ks. F. Blachnicki) to musimy mieć pomoc od Niego samego. Jeśli wierzymy, że to Duch Święty inspirowała utorów ksiąg biblijnych, to powinniśmy również wierzyć, że On mieszka w nas i sprawia, że słowa Boże teżw nas ożywają: Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem (J 14, 26). Zależymy od Niego i powinniśmy rozpocząć naszą modlitwę od skierowanej doń płomiennej prośby. Chodzi o to, aby to sam Duch Święty modlił się w nas: Gdy bowiem nie umiemy modlić się tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (Rz 8, 26).