Wielki dar w cieniu dramatów

Katastrofa w Smoleńsku, rozpisane na miesiące, a może i lata cierpienie Polaków dotkniętych powodzią, niemerytoryczna, a nawet demagogiczna kampania wyborcza, zainicjowana przez przedstawicieli Komitetu Wyborczego Bronisława Komorowskiego, którzy na ironii lub kłamstwie (przypisując „biskupowi przemyskiemu” słowa, których nigdy nie wypowiedział) próbują oprzeć kampanię wyborczą swego kandydata, czym właściwie mu szkodzą. Wszystko to jakby przesłania ten wielki dar Opatrzności, jakim jest wyniesienie na ołtarze ks. Jerzego Popiełuszki (1947-84), męczennika wierności Bogu i Ojczyźnie.

Powtarza się w jakimś stopniu, oczywiście w innych proporcjach, sytuacja poprzedzająca jego śmierć i ta, która nastąpiła po tym tragicznym fakcie. Prawdziwy Ksiądz Jerzy ginął w produkowanej przez komunistów machinie kłamstw i oszczerstw.

Trzeba przypominać i przestrzegać przed ideologiami kłamstwa, bo zawsze rodzą zło, nieszczęście, śmierć. Przecież zachodni (ani wschodni) marksiści nigdy nie przeprosili za komunizm, który w jednym tygodniu mordował więcej ludzi niż całe lata wojen historycznych.

Wybrał Bydgoszcz zamiast Rzymu

Swoją refleksją-wspomnieniem chciałbym zaprosić Czytelników do osobistych wspomnień i przemyśleń z tamtych lat i przyjąć to dzisiejsze obdarowanie.

 W początkach lat osiemdziesiątych, kiedy zaczął się dramat Księdza Jerzego i innych kapłanów bestialsko zamordowanych, pracowałem w Stolicy Apostolskiej, będąc też rektorem Papieskiego Kolegium Polskiego. Pamiętam spotkanie u Ojca Świętego, w czasie którego Papież był bardzo poruszony morderstwem Księdza Jerzego i porównywał je do wielkich męczeństw Józefa Kuncewicza, Andrzeja Boboli. Już wtedy mówił, że Ksiądz Jerzy to wielki męczennik Kościoła naszych czasów.

Przeżywałem to także od nieco innej strony – był to moment, kiedy informowano mnie, że być może wysłani będą na studia do Rzymu niewygodni dla reżimu kapłani. Ks. Tadeuszowi Isakowiczowi-Zaleskiemu z Krakowa wysłałem już nawet zaproszenie z Papieskiego Kolegium Polskiego. Tym bardziej dotknęła mnie śmierć Księdza Jerzego, bo i o nim mówiło się jako o kandydacie na studia. Może gdyby dotarł do Rzymu, uratowałby się – myślałem po ludzku. Czas pokazał, że zawsze w takich sprawach trzeba widzieć Boży plan i z pokorą wpatrywać się w Boże zamiary, prosić, żeby Bóg wyprowadził dobro nawet z tak wielkiego zła, jakim jest zamordowanie człowieka.

Spirala kłamstw

To wydarzenie było z premedytacją przygotowywane przez komunistów, przez reżim – nie jest prawdą, że to stało się nagle, niespodzianie, że to zrobił jeden człowiek. Dobrze, żebyśmy sobie to uświadomili i zapamiętali, że to był system, który kłamstwami potrafił otępiać swoich wyznawców.

Doskonale pamiętam włoskie pismo, wydawane wtedy w kilkudziesięciu może egzemplarzach, w którym kompromitowano polskich działaczy solidarnościowych. Potem kolejne już poważne dzienniki cytowały te doniesienia, np. że ks. Jerzy Popiełuszko ma prywatne mieszkanie w Warszawie – i od razu siana była podejrzliwość: co to znaczy „prywatne mieszkanie”. A co więcej, w tym mieszkaniu znaleziono różne rzeczy, m.in. granaty, broń i materiały świadczące o przygotowaniach do zamachu na Polskę, Rosję i cały Układ Warszawski. To pokazywało, jak manipulowano wówczas nawet międzynarodową opinią publiczną.

Rzym to miasto gromadzące różne narodowości, z przerażeniem wprost słuchałem doniesień, że opinia publiczna w Rosji, na Węgrzech i w Czechach jest wstrząśnięta informacjami, iż w Polsce księża przygotowują zamach. Taka była komunistyczna pedagogia także w przypadku wcześniejszych działań reżimów, jak choćby w czasie inwazji na sąsiednie kraje. Przekonywano wtedy kłamstwami wysyłanych żołnierzy polskich, którzy szli jako najeźdźcy na Czechosłowację, na Węgry do gaszenia rzekomych buntów – i byli zaślepieni, bo wmawiano im, że tak trzeba, że trzeba ratować system. Tak jak dzisiaj się to robi, wysyłając żołnierzy na Bałkany, do Iraku, do Czeczenii, Afganistanu, twierdząc, że ratuje się w ten sposób demokrację, a często są to po prostu ideologiczne rozgrywki między wielkimi imperiami tego świata. Trzeba uczyć się to dostrzegać, mimo wielkiego milczenia na ten temat w światowej i naszej prasie.