Lekarze to ludzie pośród ludzi

KS. IRENEUSZ SKUBIŚ: – Gratuluję Pani Doktor wyboru na ważne społecznie stanowisko Prezesa Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy Polskich. W jednej z pierwszych wypowiedzi powiedziała Pani, że będzie pracować nad większą humanizacją zawodu lekarskiego.

DR N. MED. WANDA TERLECKA: – Ostatnio zauważana postępująca dehumanizacja zawodu lekarskiego nie jest czymś oderwanym od innych procesów społecznych. Analogicznej dehumanizacji doświadczamy również w obrębie innych zawodów, związanych np. z edukacją, z prawem, z polityką. Zjawiska te wykazują tendencję wzrostową: człowiek ze swoją godnością coraz mniej się liczy w społeczeństwie, a jego prawa pozostają jedynie sztandarowym sloganem.

– Jaka jest najcenniejsza cecha polskiego lekarza?

– Myślę, że niemal wszyscy są pracowici, czasem w stopniu heroicznym. Odnoszę to zwłaszcza do kobiet-lekarek, które na ogół z powodzeniem łączą bardzo trudną pracę, ciągłą naukę specjalizacyjną z obowiązkami żony, matki, a nierzadko i z funkcjami społecznymi. Do niedawna większość lekarzy musiała pracować na wielu etatach, by móc przeżyć kolejny miesiąc. Niskie stawki emerytur wielu lekarzy-seniorów budzą przerażenie...

– Jaki świat wartości mają dziś lekarze? Czy można powiedzieć generalnie, jakie są w tym świecie wartości najważniejsze?

– Lekarze stanowią integralną część społeczeństwa, z którego się wywodzą, w którym żyją i pracują. Na postawę moralną każdego lekarza na pewno miała wpływ jego rodzina i wartości, wśród których wzrastał, nauczyciele wszystkich poziomów nauczania, starsi koledzy, od których uczył się zawodu, pracodawcy i wreszcie – pacjenci oraz ich rodziny, z którymi styka się codziennie. Nie trzeba się dziwić, że lekarze, tak jak przedstawiciele wszystkich innych zawodów, cenią sobie dobrą pracę, wysokie zarobki, własny dom, możliwość atrakcyjnego wyjazdu na urlop. Wielu szuka kariery zawodowej, sukcesów w pracy, uznania. Lekarze są ludźmi pośród ludzi, lecz – na szczęście – u wielu z nich nie brakuje bezinteresowności, cierpliwości, wyrozumiałości, zdolności do wybaczania, gotowości do ofiary.

– Kogo można i należy uważać za lekarza katolickiego?

– Większość lekarzy polskich to lekarze katoliccy, ponieważ większość z nich została ochrzczona w Kościele katolickim, a przecież sakrament chrztu św. jest znakiem trwałym i niezniszczalnym. Znamienia chrzcielnego nie usunie odejście od wiary, a nawet świadomy wybór zła. Znamię to pozostaje w każdym ochrzczonym człowieku do końca czasów i na wieczność. Inną sprawą jest to, jak chrześcijanin-lekarz korzysta z tego niezwykłego wydarzenia, że został na zawsze włączony w Jezusa Chrystusa, że w każdym momencie swego życia jest żywą częścią mistycznego Ciała Chrystusa, Kościoła. Nie różni się w tym od przedstawicieli innych zawodów. Z częstymi rozbieżnościami między wyznawaną wiarą a sposobem życia wiąże się niezwykle ważny problem i zadanie – konieczność osobistego rozpoznania, pogłębiania i budowania własnej tożsamości ludzkiej, chrześcijańskiej, katolickiej i zawodowej.

– Wiadomo, że lekarze codziennie zdają egzamin ze swojego katolicyzmu, czyli z wiary. Czy mają
oni wystarczająco jasne rozpoznanie doktrynalne, co jest, a co nie jest zgodne z normą katolicką?

– Lekarz w swej codzienności jest bardzo blisko drugiego człowieka, całego człowieka –
w jego słabościach cielesnych, psychicznych i moralnych. Sam, oczywiście, nie zawsze jest wzorem cnót, orłem inteligencji czy herosem fizycznym, nierzadko zbacza na manowce moralne. Jeśli jednak wierzy, że Jezus z Nazaretu jest Synem Bożym, jedynym Zbawicielem świata, to Jemu może powierzyć zarówno samego siebie w całej prawdzie o sobie, każdego chorego, z jego wszystkimi problemami, jak i swój zawód, i całe środowisko lekarskie.