Pokochał na dobre i na złe

Z wielkiego okna sypialni swego nowego góralskiego domu Halina i Jacek Zielińscy widzą Giewont. Wprowadzili się tu niedawno, cieszą się ze swej pięknej sypialni jak nowożeńcy. A przecież pokochali się na dobre i na złe dość dawno temu. Są małżeństwem 39 lat.

„Skaldowie” zawsze żyli między Krakowem a Tatrami, co słychać w ich muzyce.

Jacek i Andrzej Zielińscy urodzili się i wychowali w Krakowie, ale ich mama to góralka z Zakopanego. Do Zakopanego jeździli więc na wszystkie święta, na wakacje, na narty, byli tu u siebie.

Trzy lata temu obok dawnego domu rodziców Jacek pobudował piękną, stylową chatę z bali. Jest w niej aż jasno od drewna. Halina zadbała o wystrój i liczne góralskie ozdoby, a także piękny ogród z kapliczką z Jezusem Frasobliwym. I znów cała rodzina ma dokąd przyjeżdżać na święta i wakacje.

***

Zielińscy są wyjątkowi pod każdym względem. Dla mnie są szczególnie ważni – bo to ich krakowskie zacisze odwiedziłam w 2004 r. jako pierwsze. Podobno nieważne co, ważne z kim. Zaczęłam program „Zacisze Gwiazd” właśnie z Zielińskimi – i szczęśliwie świętowaliśmy niedawno emisję setnego odcinka. Dlatego teraz – po przeniesieniu programu do TVP 1 – nie mogłam sobie odmówić przyjemności odwiedzenia ich zakopiańskiego zacisza.

Zielińscy są wyjątkowi, bo trzy pokolenia tej rodziny grają w jednym zespole, który właśnie świętuje 45-lecie istnienia!

Starszy o 2 lata Andrzej wcześnie zaczął uczyć się gry na fortepianie. Jacek już jako kilkulatek próbował składać patyczki i grać na nich jak na skrzypcach, został więc skrzypkiem. Mama oszczędzała ręce pianisty Andrzeja i  do piwnicy po węgiel wysyłała młodszego Jacka.

– Jak to? – pytam – to palców skrzypka nie trzeba oszczędzać?!

– I dlatego ja teraz więcej śpiewam! – śmieje się Jacek. – Ktoś ten węgiel musiał nosić!

Tata odwoził chłopców do szkoły muzycznej – na jednym rowerze. W niedzielę przed

Mszą św. obowiązkowo trzeba było zagrać z ojcem trio (ojciec także był skrzypkiem). Jedyną słuchaczką tych kameralnych koncertów była mama. Dopiero po porannym graniu i po kościele można było w nagrodę pójść do kina.

Od początku większość utworów „Skaldów” komponował starszy z braci – Andrzej. Jacek  potem nauczył się jeszcze gry na trąbce. Ale to właśnie Andrzej zwrócił uwagę na jego silny, dynamiczny głos i zdecydował, że Jacek będzie w „Skaldach” śpiewał.

– W lirycznych partiach sobie radziłem, ale do piosenek dynamicznych potrzebowałem mocnego głosu Jacka. Stan wojenny zastał Andrzeja w USA. Przyjechał do Polski po raz pierwszy w 1990 r. prosto na koncert „Skaldów” w Sali Kongresowej. Grało im się tak, jakby od ostatniego grania minął dzień, a nie 10 lat.

– „Skaldowe” brzmienie polega na wspólnym brzmieniu dwóch głosów, które  tworzą jedną barwę – tłumaczy Andrzej. – Nieprzypadkowo najsilniejsze zespoły to zespoły braterskie: „Bee Gees” czy „Beach Boys”. Ale liczba Zielińskich w zespole stale rośnie. Syn Jacka, Bogumił, gra na gitarze, córka Gabriela śpiewa, zięć Rafał Tarcholik gra na perkusji. Czasem dołącza do nich córka Andrzeja, Agnieszka, która urodziła się i stale mieszka w Zakopanem. Mieszkający w Nowym Jorku Andrzej bywa w Polsce coraz częściej. Kto wie, może wkrótce wróci na stałe?

Lista „Skaldowych” przebojów jest bardzo długa, wymieńmy tylko kilka: „Ktoś mnie pokochał”, „Z kopyta kulig rwie”, „Na wirsycku”, „Cała jesteś w skowronkach”, „Prześliczna wiolonczelistka”, „Medytacje wiejskiego listonosza”, „W żółtych płomieniach liści”, „Wiosna”, „Nie domykajmy drzwi”, „Złota Jerozolima”…