Stolica pielgrzymek

Maszeruje wojsko... maszeruje

Razem ze studentami z Warszawy idzie również pielgrzymka wojskowa. Na jej czele można zobaczyć powiewające flagi narodów, których żołnierze zwartym krokiem idą w kierunku Jasnej Góry. – W tym roku będziemy się modlili w intencji naszych kolegów, którzy polegli w misjach stabilizacyjnych w Iraku i Afganistanie – podkreśla ks. płk Marek Karczewski, dziekan wojsk lądowych oraz przewodnik pielgrzymki. Na tym wojskowym szlaku można spotkać przedstawicieli wszystkich sił zbrojnych, straż graniczną, służbę celną oraz straż ochrony kolei. Wielu z nich na pielgrzymkę wojskową zabiera także swoje rodziny. – To bardzo ważne, by mundurowi razem ze swoimi kapelanami szli do Matki Bożej. To ona od wieków jest przecież określana Hetmanką żołnierza polskiego – tłumaczy ks. Karczewski.

Zdaniem kapelanów wojskowych, żołnierze to wyjątkowa część narodu polskiego, o którą trzeba starannie dbać, szczególnie w wymiarze duchowo-moralnym. Są to bowiem wyjątkowi ludzie, którzy oddają swoje życie za ojczyznę. Ofiary śmiertelne, np. w Afganistanie, są najlepszym dowodem na to, że oni służą bliźniemu nawet za cenę własnego życia. – Wiem, że bardzo cieszą się, gdy mogą uczestniczyć w pielgrzymce. To dla nich bardzo ważne – podkreśla ks. Karczewski.

Pierwsza taka pielgrzymka wojskowa na Jasną Górę ruszyła tuż po transformacji, w 1991 r. Od tamtego czasu co roku pątnicy w mundurach wędrują przed wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej. Ta niezwykła pielgrzymka nie odbyła się jedynie w 1997 r., kiedy to wojsko pomagało usuwać skutki powodzi. Jednak w ostatnich latach spadła liczba mundurowych pątników. Jest to związane z cięciami finansowymi i reformą wojska.

Pielgrzymują podwójnie

Co roku spod kościoła św. Józefa na warszawskim Kole wyrusza jedna z najbardziej niezwykłych pielgrzymek w Polsce. Niektórzy pątnicy idą tu o kulach, jadą na wózkach in-

walidzkich albo na specjalnie skonstruowanych rowerach. Tak bowiem wygląda wędrówka osób niepełnosprawnych. I jest to jedyna pielgrzymka przystosowana do ich potrzeb i ułomności. Jej trasa wiedzie wyłącznie po drodze asfaltowej, a do dyspozycji jest specjalny ambulans oraz serwis, gdzie na bieżąco naprawiane są wózki inwalidzkie.

W tym roku Ogólnopolska Pielgrzymka Osób Niepełnosprawnych świętuje jubileusz XX-lecia. Jednak trudności sprawiły, że mogła się nie odbyć. Dlaczego? – Po raz pierwszy Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych odmówił nam dofinansowania. Zawiedli także sponsorzy – tłumaczy ks. Stanisław Jurczuk, przewodnik pielgrzymki. – Ale nie załamujemy się i idziemy.

Dla niepełnosprawnych wędrówka na Jasną Górę to coś więcej niż pielgrzymka. To prawdziwa integracja, bo na co dzień wielu z nich jest mocno odizolowanych od reszty społeczeństwa. Dlatego też coroczna pielgrzymka jest dla nich wielkim otwarciem, wyjściem z domowego getta, gdzie bez strachu mogą liczyć na pomoc i rozmowę. – Jest to niezwykle ważne wydarzenie np. dla osób niepełnosprawnych intelektualnie. Oni tym naprawdę żyją. Potrafią później mówić o pielgrzymce przez cały rok na okrągło – podkreśla ks. Jurczuk. Obok niepełnosprawnych idzie też sztab wyszkolonych wolontariuszy, którzy twierdzą, że tu pielgrzymuje się podwójnie. Po pierwsze – samemu trzeba znosić trudy wędrówki, a po drugie – pomagać innym. Paradoksalnie jednak idzie się lżej, bo gdy widzi się trud osób niepełnosprawnych, można dojść do wniosku, że sprawny człowiek nie ma prawa narzekać, bo doświadcza, jak wielkim darem od Boga jest zdrowie.

Przestępcy, rolkarze i cykliści

Myliłby się ten, kto by pomyślał, że na pątniczy szlak wyruszają same „świętoszki”. Co roku w stronę Częstochowy idą także „trudne ludzkie przypadki”. Na pielgrzymce niepełnosprawnych w gronie wolontariuszy można spotkać nawet skruszonych i nawróconych przestępców, którzy specjalnie na pielgrzymkę otrzymali przepustkę z więzienia. Jednak aby osadzony mógł wyruszyć, musi spełnić wiele ostrych wymogów. Dokładną weryfikacją zajmują się kapelani więzienni, władze zakładów karnych oraz osoby z Bractwa Więziennego.

Na pielgrzymce niemal przez cały czas pchają wózek i pomagają osobie niepełnosprawnej w codziennych czynnościach, czyli robią to, co za kratkami jest nie do pomyślenia. Pielgrzymka uczy ich służby bliźniemu i sprawia, że odkrywają w sobie pokłady dobra. – Nawet skazani za największe przestępstwa też są powołani do świętości. A dzięki tej pielgrzymce mają trochę większe szanse – podkreśla ks. Paweł Wojtas, naczelny kapelan więziennictwa.

W ostatnich kilku latach w warszawskiej ofercie pielgrzymkowej pojawiła się również inicjatywa z Bemowa. Zwarta grupa młodzieży wspólnie z księżmi michaelitami wpadła na pomysł, by, zamiast kręcić się w kółko po warszawskich blokowiskach, pojechać do Częstochowy... na rolkach. Gdy zaczynali, było 5 rolkarzy i 4 osoby z obsługi, a w ostatnich latach liczba ta wzrosła do 60 osób. Tegoroczną warszawską nowością jest natomiast pierwsza pielgrzymka cyklistów. – Ma to związek z powstaniem duszpasterstwa tego środowiska – mówi ks. Siekierski.

 Przyglądając się zarówno liczbie pątniczych „ofert”, jak i liczbie osób wyruszających co roku na rekolekcje w drodze, można być spokojnym – Warszawa nadal jest wierna. Nic nie wskazuje na to, by tysiące pielgrzymów ze stolicy nagle zamieniły 9 dni upału, deszczu, odcisków na stopach, wilgotnego namiotu i twardej karimaty na... wygodny kurort.