Bóg za kratkami

Czy dzisiaj ktokolwiek mówi do Pana „Gepard”?

– Na szczęście to się już nie zdarza. Ze starym światem nie mam żadnego kontaktu, a osoby które pozostały w gronie znajomych z tamtego czasu zwracają się do mnie po imieniu.

Czym różni się „ Gepard” od Piotra Stępniaka, z którym rozmawiam?

– To dwie różne osoby i nie można ich porównać. Kiedyś byłem bardzo zły, żyłem po ciemnej stronie. Ale to się zmieniło. Dziś jestem całkowicie innym człowiekiem – lepszym człowiekiem. A najważniejsze co mnie oddziela i różni od „Geparda”, to miłość do Jezusa, wiara, że dzięki Niemu potrafię odróżnić to, co jest dobre od tego, co potrafi przynieść ból.

Zaczął Pan kraść w szkole z głodu. Czy usprawiedliwiał Pan przed sobą inne przestępstwa: napady, rozboje, handel bronią?

– Nigdy nie miałem skrupułów. W tamtym okresie wydawało mi się, że każdy tak robi. Dla mnie było to spełnienie marzeń i sposób na życie. Usprawiedliwiałem się przed sobą i tłumaczyłem, że to przez odrzucenie, brak pomocy od ludzi. Mogłem liczyć tylko na siebie. Gdy kradłem, uważałem, że to mi się należy. Bo dlaczego ktoś ma mieć a ja nie?

A czy Pan został kiedykolwiek okradziony?

– Tak. W stanie wojennym w 1983 r. Stałem w kolejce do kasy, a pieniądze miałem włożone do kieszeni marynarki i ktoś mi je stamtąd wyciągnął. Kiedy przyszła kolej na mnie zorientowałem się, że nie mam portfela. Moja reakcja była zaskakująca, zacząłem się śmiać. Jak to możliwe, że stałem się ofiarą złodzieja? Człowiek wychowany na ulicy i znający wszystkie sztuczki. To było nie do pomyślenia.

Ma Pan żonę, dzieci. Jakich błędów nigdy nie popełniłby Pan jako rodzic?

– Przede wszystkim nie unikałbym rozmów z dziećmi. Nie robiłbym rzeczy, które mogłyby rzutować na mój autorytet jako rodzica. Teraz zrozumiałem, że rodzic musi rozmawiać z dziećmi, musi być z nimi. Razem muszą przeżywać problemy, kłopoty, troski. Wychowanie będzie nieskuteczne, jeżeli matka i ojciec nie będą autorytetami dla swoich pociech. Dzieci zaczną szukać go gdzie indziej. Pójdą na ulicę a to pierwszy krok w stronę zła.

Gdyby mógł Pan cofnąć czas, co by Pan „odkręcił” w swoim życiu?

– Chciałbym, aby w moim domu nie pojawił się alkohol, bo wtedy kłamstwo nie zapukałoby do naszych drzwi. Ojciec nie musiałby odchodzić od nas i zostać alkoholikiem a mama alkoholiczką. Wszystko zaczęło się od tłumaczenia, że wódka nie jest zła. A tak naprawdę to był moment…

Mówi Pan w swoich wywiadach bardzo dużo o alkoholu, że to on jest źródłem wielkiego zła. Czy nie jest to jednak duże uproszczenie?

– Absolutnie. Dlaczego więc w Polsce są rozbite rodziny, tysiące samotnych matek, dzieci w domach dziecka? Większość ludzi w więzieniach ląduje tam z powodu alkoholu i narkotyków. Nie alkoholików, tylko z powodu alkoholu. Picie to zdradziecka pułapka, bo nie wiesz, jaki masz organizm i na ile możesz sobie pozwolić, granica jest niewidoczna i zamazana. Pół kroku za daleko i spadasz, a gdy nie otrzymasz pomocnej ręki – osiągasz dno. A wrócić wcale nie jest tak łatwo.

Dlaczego więc nie można oskarżyć człowieka? Przecież to on decyduje ile i kiedy pije?

– Nie mogę obwiniać człowieka, który jest okłamywany. Skoro słyszy wokół siebie „wypij, nic ci nie będzie, to tylko jeden kieliszek”, to po jakimś czasie sam sobie to powtarza, żeby się usprawiedliwić. Gdy raz się zacznie, nie jest łatwo przestać. Podobnie było ze mną kiedy kradłem – chciałem z tym skończyć, ale nie potrafiłem. Aby zmienić całe swoje życie trzeba być naprawdę odważnym i otrzymać pomoc – bez tego nic się nie uda.

Przesiedział Pan w więzieniu 24 lata. Czy życie za kratkami nauczyło Pana czegoś pożytecznego?

– Samych złych rzeczy. Za murami więzienia, nawet gdy skazani chodzili do kościoła, to tylko po to, aby wyrwać się z celi. Wyjście poza tych kilka metrów kwadratowych to dla nich namiastka wolności. Nie spotkałem tam ludzi szczerych – wszystko odbywało się automatycznie. Prawdę powiedziawszy więźniowie sami nie wierzą w to, co robią. Tak wygląda rzeczywistość.