Sercem mężczyzny są sprawy świata, światem kobiety są sprawy jej serca.

Czym się różnimy?

Pan Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę. Oboje mają jednakową godność i oboje są sobie wzajemnie potrzebni. Mają sobie tylko właściwe uzdolnienia i niepowtarzalne powołanie: kobieta jest matką, a mężczyzna – ojcem. Tylko człowiek jako kobieta i mężczyzna w zamyśle Boskim może dać nowe życie.

Nie chodzi tu jednak tylko o fizyczne macierzyństwo lub ojcostwo. Nie mniej ważne jest macierzyństwo duchowe, które oznacza podtrzymywanie życia w innych ludziach poprzez karmienie ich kobiecą obecnością, miłością i codzienną troską. Równie ważne jest ojcostwo duchowe, czyli osłanianie, wspomaganie innych ludzi, przewodzenie oraz wskazywanie kierunku życia. 

Różnice między kobietami i mężczyznami w sferze fizycznej, emocjonalnej, psychicznej i duchowej służą wyłącznie temu, by człowiek jako kobieta lub mężczyzna mógł w sposób pełny realizować siebie i wypełniać swoje powołanie, które powierzył mu Stwórca.

Główna różnica między kobietą a mężczyzną polega na tym, że kobiety z natury są bardziej predysponowane do funkcjonowania w świecie osób, a mężczyznom z natury łatwiej funkcjonować w świecie rzeczy. Adam w raju zajmował się nazywaniem zwierząt i podporządkowaniem sobie ziemi. Dopiero Ewa wprowadziła go w świat osób. Wszystkie inne różnice między kobietą a mężczyzną są konsekwencją tej właśnie podstawowej różnicy, która jest wrodzona i taka pozostanie we wszystkich czasach oraz kulturach.

Odrębność psychiczną w działaniu kobiet i mężczyzn można ująć w aforyzmie: „Mężczyzna chce być w życiu kimś, kobieta chce być kimś dla kogoś”. Kobieta najchętniej pracuje i podejmuje wysiłki oraz poświęca się dla konkretnych osób. W centrum przeżywania mężczyzny znajdują się sprawy zewnętrzne, sprawy świata, rzeczy i zjawisk. Kobieta na pierwszym miejscu stawia sprawy innych ludzi i swoich najbliższych. „Sercem mężczyzny są sprawy świata, światem kobiety są sprawy jej serca” (Elżbieta Sujak, Poradnictwo małżeńskie i rodzinne ,Księgarnia Św. Jacka, Katowice 2001, s. 81).

Płeć implikuje określone cechy fizyczne i psychiczne w taki sposób, by pasowały do siebie, tworzyły całość i stanowiły jedność. Wszystko, co sprzeciwia się doskonałości Bożego dzieła stworzenia i naturalnym prawom różności płci, nie tylko nie pomaga człowiekowi w realizacji jego zadań, celów i zamierzeń, ale zubaża naturę ludzką i prowadzi do cywilizacji śmierci.