Spotkania ze Zmartwychwstałym

Gdy rozpamiętujemy spotkania zmartwychwstałego Jezusa z różnymi osobami – czy to z Apostołami, czy z kobietami – zauważamy, że dla wszystkich, którzy przeżyli Jego mękę i śmierć, spotkanie żywego Jezusa było czymś niesamowitym, po prostu nie do wiary. Spotykano Go indywidualnie i podczas wspólnych zgromadzeń. Przenikał zamknięte drzwi, nie było dla Niego żadnych przeszkód. Jednocześnie przekonywał, że żyje prawdziwie, bo jadł i pił z ludźmi, pozwalał się dotknąć, a zatem Jego ciało spełniało wszystkie funkcje ludzi realnie żyjących.

Szczególnie dla Apostołów Jezusowe zmartwychwstanie było rzeczą wstrząsającą, poruszającą do głębi. Przede wszystkim otwierało im oczy na to wszystko, czego Jezus nauczał. Było to wreszcie zrozumienie całości Jego nauczania i przepowiadania. Jezus powstał z martwych swoją Bożą mocą. Przeniknął płótna, odsunął kamień i wyszedł z grobu. Udowodnił, że jest Panem życia i śmierci. Już wcześniej o tym przekonywał – wskrzesił wszak Łazarza (J 11, 1-44), młodzieńca z Naim (Łk 7, 11-17) oraz córkę Jaira (Mt 9, 18-26), ale to było tylko przywróceniem ich do życia, przedłużeniem go, bo po jakimś czasie musieli przecież umrzeć – taki jest los wszystkich ludzi na ziemi. W zmartwychwstaniu Chrystusa widzimy cud dokonany przez Niego samego – powołanie ze śmierci do życia w nowej rzeczywistości, w nowym wymiarze – Jezus ukazywał się i znikał, Jego ciało było chwalebnie przemienione, uwielbione. To klucz do wiary w Jezusa Chrystusa jako Boga, klucz, który otwiera nam drzwi wiary trynitarnej – w Boga Ojca, w Boga Syna i w Boga Ducha Świętego.

Po wniebowstąpieniu Jezusa ten klucz otwiera nam także drzwi do Wieczernika, w którym gromadzą się Apostołowie razem z Matką Jezusa. I przychodzi do nich Duch Święty w postaci ognistych języków, nawiedza każdego z nich. Tu rodzi się Kościół, otwierają się nowe przestrzenie, które będą także stanowić przedmiot wiary wyznawców Chrystusa, członków Kościoła. W Wieczerniku dostrzegamy obecność Ducha Świętego, ale przecież tam również na swój Boski sposób był obecny Jezus, którego pamięć była w Apostołach tak żywa, przepełniająca ich serca i umysły – nade wszystko zaś serce Jego Najświętszej Matki, która stała się oparciem dla rodzącego się Kościoła.

Nasze Wieczerniki

Chciałbym tu zapytać o nasze domy wiary w Chrystusa Zmartwychwstałego. Takim domem zawsze jest nasz kościół parafialny, katedra każdego biskupa, kaplica, w której odprawia się Mszę św. Ale czy tylko? Myślę, że takim domem wiary w Zmartwychwstałego jest także każde katolickie pismo, budowane na fundamencie Słowa Bożego, które stanowi podstawowy budulec świadomości wiary. Oczywiście, dzieje się to z pomocą Bożej łaski, darów Ducha Świętego, dzieje się dzięki temu, że jesteśmy włączeni w Kościół, w tę Bożą wspólnotową przestrzeń życia z Jezusem Chrystusem. Redakcja katolicka to zakątek, gdzie wiara doznaje ciągle nowych impulsów, nowych sił i motywacji płynącej z Ewangelii. W takim miejscu zmartwychwstanie Chrystusa to sprawa najbardziej żywotna, pulsująca, powodująca wielką radość! Tę radość jako słudzy Słowa mamy obowiązek przenosić jak najdalej, aż po krańce ziemi, także w sferę elektroniczną, do wszystkich narodów. Musimy o niej mówić współczesnemu światu, który jest smutny, przygnębiony, naznaczony grobem i nicością. Chrystus mówi przecież coś całkiem innego: Jak Ja zmartwychwstałem, i wy ze Mną zmartwychwstaniecie!

To przesłanie niosą od zawsze nasze parafie. Tylko – czy my odpowiadamy w sposób dostateczny na ich zproszenie? Czy nasze pójście na Mszę św. rezurekcyjną jest zawsze wydarzeniem serca i odpowiedzią wiary? Przesłanie zmartwychwstania powinny głosić także nasze chrześcijańskie domy. Dlatego pytamy: Czy w naszym domu przeżywa się Zmartwychwstanie Pańskie? Czy w Twoim domu Chrystus Zmartwychwstały cieszy wszystkich domowników? Czy w naszym domu gości radość wielkanocna, która mówi o zmartwychwstaniu do życia, o cywilizacji życia – w przeciwieństwie do ogarniającej nas zewsząd cywilizacji śmierci? Widzimy, że dziś Europa oraz zmanierowane bogactwem kapitalistyczne kraje naznaczone są cywilizacją śmierci: prawo sankcjonuje tam zabijanie nienarodzonych, zamiast cieszyć się ich narodzeniem i życiem oraz błogosławić; unicestwia się życie ludzi starych i chorych, zamiast docenić ich mądrość i doświadczenie. Chrystus Zmartwychwstały staje na płaszczyźnie budowania życia. Pokonuje śmierć i grzech, wszystko, co tchnie brzydotą, dając człowiekowi moc łaski, płynącą z Jego Bożej miłości miłosiernej.

Warto w święta Zmartwychwstania Pańskiego zastanowić się nad naszymi Wieczernikami. Czy objawia się w nich Chrystus Zmartwychwstały i mówi: „Oto jestem z wami!”? Czy Duch Święty może w nich zamieszkać i rozpalić nasze serca swoją miłością? Na pewno byłoby to największe szczęście i największa radość, choć zapewne nie do końca możemy sobie zdać z tego sprawę. Ale Wielkanoc sprawia, że jest to możliwe.

Wiara w Chrystusa Zmartwychwstałego w katolickim kraju, a takim jest Polska, ma również przełożenie społeczne. Nie może być więc tak, że społeczeństwo jest przesiąknięte duchem pesymizmu, smutku, nieszczęścia i beznadziei, choć z pewnością Polakom nie żyje się łatwo. Pomimo iż nigdy nie byliśmy ludźmi, którzy dostatecznie dostosowywali się do norm moralnych stawianych przez Kościół, nie przestrzegamy Dekalogu, lekceważymy nawet zwykły honor, o którym tak dużo kiedyś się mówiło, i wielu z nas wciąż żyje tak, jakby Boga nie było – Chrystus zmartwychwstał dla nas wszystkich i każdego z osobna.

Dlatego na święta Zmartwychwstania Pańskiego musimy sobie także stawiać pytania natury społecznej: Czy nasze serca pałają, kiedy słyszymy słowa, że Chrystus zmartwychwstał? Co to znaczy dla nas dziś, dla Polski początku XXI wieku, zalewanej dziwaczną ideologią zachodnioeuropejską, spod której nie widać już czasem Chrystusa z Jego klarowną i jakże przekonującą wizją człowieka i wieczności...