Prezent od księdza Jerzego

Ofertę otrzymał mężczyzna, jak się okazało, pięćdziesięcioletni, wysoki, w spranej beżowej kurtce. Na imię ma Edmund. Ma wielką atencję do ks. Jerzego. Ale dopiero od niedawna, odkąd poznał jego życiorys. W mieszkaniu Kapłana Męczennika jest po raz pierwszy.

To mieszkanie na warszawskim Żoliborzu, przy parafii św. Stanisława Kostki, stanowi siedzibę Ośrodka Dokumentacji Życia i Kultu Błogosławionego Jerzego Popiełuszki. Katarzyna Soborak, szefowa placówki, przyjmuje tu gości. Bardzo różnych. Pielgrzymów, turystów, dostojników państwowych i kościelnych, prezydentów. Ludzi z całego świata. Ale i zwykłych przechodniów. Właśnie do nich zalicza się pan Edmund. – Przyjechałem na grób ks. Jerzego. Od kilkunastu lat jestem poważnie chory, na utrzymaniu żony, nie mam przed sobą żadnej perspektywy. Dwa razy próbowałem nawet popełnić samobójstwo – mówi. Mocno wierzy, że jeśli mu ktoś pomoże, to tylko ks. Jerzy.

Takich jak on, poranionych, cierpiących, zmęczonych życiem, przychodzi tu wielu. Chcą odnaleźć nadzieję.

To będzie moja broń

Każdy, kto wchodzi do dawnego mieszkania ks. Jerzego, przyznaje, że panuje w nim przedziwna aura. Spokoju. Ciszy. Czegoś, co trudno wyrazić słowami. Tego zdania jest również pan Edmund.

Rozgląda się po dwóch niewielkich pokojach. Katarzyna Soborak opowiada, jak były urządzone za życia ks. Jerzego. Tu stała wersalka, tam regał z książkami, a na podłodze – stosy kartonów. Z darami z Zachodu. Po mieszkaniu zwykle kręcili się jacyś ludzie. Robili sobie herbatę, palili papierosy, rozmawiali. – Zdarzało się, że ks. Jerzy siadał gdzieś w kącie na krześle i zaczynał kogoś spowiadać – opowiada pani Katarzyna. A Edmund słucha jej z zapartym tchem. – A jakie było najbardziej pamiętne Pani spotkanie z ks. Popiełuszką? – dopytuje. Katarzyna Soborak przywołuje rozmowę, która miała miejsce w 1984 r. Ks. Jerzy siedział wtedy przy oknie na drewnianym krześle. Był przygnębiony po tym, jak w prasie ukazał się kolejny paszkwil na niego. Tym razem został oskarżony o trzymanie w swoim mieszkaniu materiałów wybuchowych. – Ja natomiast znałam kobietę, która widziała, jak ubecy księdzu te materiały do domu podrzucali – wspomina Katarzyna Soborak. – I o tym ks. Jerzemu wtedy mówiłam. Zapewniałam go, że nikt nie wierzy w fałszywe zarzuty.

Była szczęśliwa, gdy zobaczyła lekki uśmiech na twarzy kapłana.

Pan Edmund pyta, czy może na chwilę usiąść na krześle, na którym siedział wtedy ks. Jerzy. Siada z przejęciem, nieśmiało dotykając ręką oparcia. – Niesamowite, że jest mi to dane – mówi.

Zapada cisza. Po chwili pani Katarzyna pokazuje mu białą, koronkową komżę ks. Popiełuszki. Pan Edmund bierze ją do ręki i przykłada do siebie. – To prawdziwa relikwia. Czy mnie też pomoże? Ks. Jerzy tyle łask wyprosił już przecież ludziom…

Na koniec kilkugodzinnego spotkania pan Edmund otrzymuje obrazek z relikwią Męczennika. Chowa go do portfela. W osobnej przegródce, tak by nie stykał się z biletem miesięcznym i dokumentami. Obiecuje sobie zawsze mieć go przy sobie. – To będzie moja broń – twierdzi.

W tym momencie słychać dźwięk telefonu. Pan Edmund zagląda do komórki. Odczytuje SMS i aż siada z wrażenia. – Dostałem pracę! Tyle lat na nią czekałem. To nie przypadek, że właśnie tutaj przyszła do mnie ta wiadomość! To prezent od ks. Jerzego! Wszystkim będę teraz o tym opowiadać – wykrzykuje z radością.

Łuna światła do Nieba

Takich jak on jest wielu. Jedni przychodzą do Ośrodka Dokumentacji, inni modlą się przy grobie ks. Jerzego. Są tacy, którzy idą prosto do Muzeum bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Rzadko się zdarza, by to miejsce nie wywarło na kimś wrażenia. By nie przemówiło. Do serca. Sumienia. Ludzkiego wnętrza. Niezależnie od tego, czy ktoś jest wierzący, czy też nie. Bo tu nie ma mocnych.

19 października, czyli w kolejną rocznicę uprowadzenia ks. Popiełuszki, a zarazem w liturgiczne wspomnienie błogosławionego Kapłana Męczennika, to miejsce – bez wątpienia święte – przybiera nieco inny charakter. Bardziej mistyczny. Światła, które nieustannie płoną przy grobie, tworzą jakby łunę próśb unoszących się stąd prosto do Nieba. Za jego – ks. Jerzego wstawiennictwem. I nie ma takich, które nie zostają wysłuchane. Bo przecież – jak tłumaczył ks. Popiełuszko za życia – Pan Bóg najlepiej wie, co człowiekowi potrzeba i co jest dla niego w danej chwili najlepsze.