Idźcie i głoście

Programy duszpasterskie nie wnoszą żadnej rewolucji i nie zmieniają niczego istotnego. Wskazują jednak na pewne akcenty, porządkują myślenie o nadchodzącym czasie. Zwykle też starają się nadążać za najważniejszymi wyzwaniami aktualnych czasów i nawiązywać do dorobku z przeszłości.

Duchowość chrzcielna

„Przez Chrystusa, z Chrystusem, w Chrystusie. Przez wiarę i chrzest do świadectwa” – to hasło trwającego cyklu duszpasterskiego. Czteroletni program nawiązuje do 1050. rocznicy Chrztu Polski, którą przeżywaliśmy w 2016 r. Dobrym podsumowaniem minionych obchodów są słowa przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski abp. Stanisława Gądeckiego. – Chcemy, by wspomnienie historycznego wydarzenia o fundamentalnym znaczeniu dla chrześcijaństwa i państwowości na naszej ziemi, jakim było przyjęcie chrztu przez naszych pierwszych władców, stało się impulsem do odnowienia i umocnienia naszej wiary – powiedział,  rozpoczynając cykl, ówczesny przewodniczący Komisji Duszpasterstwa KEP.

W ciągu minionych trzech lat praca duszpasterska skupiała się u nas wokół następujących haseł: „Wierzę w Syna Bożego” (2013/2014), „Nawróćcie się i wierzcie w Ewangelię” (2014/2015), „Nowe życie w Chrystusie” (2015/2016). Obecnym wezwaniem do modlitwy, refleksji i pracy są słowa: „Idźcie i głoście” (2016/2017). Każdy rok duszpasterski został powiązany ze znakiem nawiązującym do liturgii chrztu. Były to kolejno: świeca, krzyż i woda, zaś obecnie – biała szata oraz olej.

Proponowany program jest czwartym, ostatnim rokiem realizacji cyklu: „Przez Chrystusa, z Chrystusem, w Chrystusie. Przez wiarę i chrzest do świadectwa”. Potrzebna jest więc kontynuacja działań z lat poprzednich, czyli dalszego przeprowadzania rekolekcji kerygmatycznych w parafiach, biblijnego ożywiania duszpasterstwa oraz prowadzenia rozszerzonej i pogłębionej katechezy dorosłych przed chrztem dziecka, dążenia do dojrzałości w wierze przez nawrócenie w wymiarze osobistym i społecznym oraz życie w radości i nadziei. Dalej należy odkrywać duchowość chrzcielną i żyć nią w codzienności.

Celem podstawowym programu jest podjęcie działań zmierzających do ukształtowania w wiernych duchowości chrzcielnej, która winna w nas dojrzewać i rozwijać się na drodze dorosłego życia, po przyjęciu chrztu.

Ostatni etap programu duszpasterskiego będziemy przeżywać pod szczególnym patronatem Matki Bożej Fatimskiej, w związku z 100. rocznicą objawień. Odczytujemy ten znak jako wezwanie, by głosić w naszej Ojczyźnie, w naszych diecezjach i parafiach przesłanie Fatimy. Wyzwaniem staje się dla nas także Rok św. Brata Alberta, ogłoszony przez Konferencję Episkopatu Polski w związku z 100. rocznicą śmierci „Brata naszego Boga”. I wreszcie – 300. rocznica koronacji obrazu Matki Bożej Częstochowskiej także jest okazją do zaproszenia Matki Bożej do grona orędowników najbliższego czasu.

Media i przestrzeń publiczna

Nad czym więc konkretnie będziemy pracowali w najbliższym czasie? Co będzie przedmiotem troski naszych duszpasterzy? Odpowiedź na to pytanie daje abp Stanisław Gądecki w słowie wstępnym do specjalnie przygotowanego programu duszpasterskiego na nadchodzący rok. „Chcemy czynić nasz Kościół misyjnym zarówno wewnątrz («ad intra»), jak i na zewnątrz («ad extra»). Pragniemy odnawiać misyjny zapał wewnątrz wspólnoty wierzących, ale także chcemy wychodzić na obrzeża do tych sióstr i braci, którzy są poza Kościołem albo zatracili kontakt ze wspólnotą wierzących, mimo że zostali ochrzczeni. Mamy świadomość, że przestrzenią głoszenia Dobrej Nowiny są nie tylko parafia, rodzina, szkoła i ruchy religijne, lecz także media oraz przestrzeń publiczna”.

Aby jednak we wszystkich tych przestrzeniach być efektywnym na drodze ewangelizacji, trzeba sobie najpierw postawić pytanie o wyzwania stojące przed Kościołem w Polsce dzisiaj. Bardzo wymagające postulaty w związku z tym zagadnieniem formułuje o. Ryszard Szmydki OMI. – Kościół dla nawrócenia misyjnego potrzebuje kontemplacji, osobistego spotkania i więzi z Chrystusem. Pokarmem Jezusa było pełnienie woli Ojca. Jezus podczas ziemskiej misji szukał samotności i wiele czasu spędzał na modlitwie, szukał zażyłości z Ojcem. Kontemplatywne wpatrywanie się w Jezusa Chrystusa, pierwszego misjonarza, prowadzi ucznia misjonarza do nawrócenia, do zażyłości z Chrystusem i do gorliwości misyjnej.

Aktualny program duszpasterski proponuje projekty duszpasterskie, które dotyczą trzech środowisk, w których Kościół realizuje misję budowania królestwa Bożego, a więc rodziny, parafii i diecezji. Zawarte projekty nie są jednak tzw. gotowcami, które wystarczy otworzyć, znaleźć kogoś do czytania tekstu i zrealizować według opracowanego schematu. Znacznie bardziej chodzi o pewną inspirację, podpowiedzenie tematu czy propozycje działań duszpasterskich skorelowanych z tematyką programu. To rozwiązanie pozostawia miejsce na wolność i kreatywność osób, które zechcą z tych propozycji skorzystać.

Od teorii do praktyki

Autorzy programu zachęcają, aby środowiska duszpasterskie czynić kreatywnymi i ubogacać je różnorodnością darów, które Bóg przez swego Ducha dał naszym siostrom i braciom w wierze. Nie wolno tych darów ukrywać we wspólnocie Kościoła ani ich nie dostrzegać. One zostały dane przez Boga dla budowania Jego królestwa tam, gdzie ludzie żyją i angażują się w duszpasterstwo. Trzeba dostosować opisany projekt do specyfiki poszczególnych wspólnot. Szczególnie ważną grupą, której – zdaniem autorów – nie wolno pominąć w realizacji projektu, jest parafialna rada duszpasterska. W wielu wspólnotach może być ona zaczynem nowej ewangelizacji, skutecznie inspirując do działania tych mniej aktywnych parafian.

– Przed nami zatem rok owocowania – powiedział KAI ks. Szymon Stułkowski, rektor Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu, były sekretarz Komisji Duszpasterstwa KEP, na temat Roku Duszpasterskiego Kościoła w Polsce na lata 2016/2017. – Istotne jest, żeby najpierw wsłuchać się w słowo Boże, by móc potem iść i głosić. Dlatego w tym roku szczególnie ważne będą kwestia pochylenia się nad Pismem Świętym oraz praca duszpasterska związana z promowaniem duchowości biblijnej, którą zajmują się m.in. Dzieło Biblijne, Kręgi Biblijne i inne wspólnoty działające przy parafiach, przygotowujące ludzi do włączenia się w Liturgię Słowa.

Były sekretarz Komisji Duszpasterstwa KEP zauważył, że trzeba dołożyć wszelkich starań, aby w głoszenie Ewangelii zaangażować młodych, zwłaszcza tych uczestniczących w Światowych Dniach Młodzieży, by mogli podzielić się swoimi doświadczeniami z tymi, którzy nie mogli wziąć udziału w wydarzeniach w Krakowie. – Również dzieci mogą przekazywać dobrą nowinę o narodzinach Zbawiciela, tu szczególnie myślimy o kolędnikach misyjnych – zaznaczył ks. Stułkowski i dodał, że w wielu parafiach istnieją takie grupy, ale trzeba zadbać o to, by w okresie Narodzenia Pańskiego były liczniejsze, a do tego potrzebna jest współpraca z rodzicami.

Czy zatem nadchodzący rok liturgiczny przyniesie ożywienie wiary katolickiej w naszym kraju? Program duszpasterski nie może dać żadnej gwarancji, że tak się stanie. Ale też nie przekonamy się o jego skuteczności, jeśli będzie on jedynie kolejną pozycją w parafialnym księgozbiorze. Jak zwykle, od teorii trzeba przejść do praktyki.