Chcę Ci, Tato, opowiedzieć o Niebie

Co ja mogę o nim wiedzieć? Niewiele. Nie byłam tam przecież. Mogę tylko podzielić się z Tobą moją intuicją, pragnieniem.

Chciałbyś czuć się kochany jeszcze bardziej, niż jesteś? Uśmiechasz się. To zawsze jest możliwe.
Chciałbyś nie czuć już więcej żadnego cierpienia? Wiem, że tak. Przecież ja też. To taki naturalny ludzki odruch.

Jakimś cudem mam pewność, że życie w Niebie jest niewyobrażalnie piękniejsze od najpiękniejszego życia na ziemi.

Widzę, że zaczyna Ci się podobać ta perspektywa. Możesz zamknąć oczy. Wiem, że mnie słuchasz. Kto nie lubi pięknych historii o miłości. Nawet twardziele, chociaż się nie przyznają.

Sama miłość

Mam dzieci, Twoje wnuczki. Ty też masz dzieci, więc będziesz wiedział, o czym mówię. Kocham je nad życie. Dosłownie. Chcę dla nich jak najlepiej. Wiem, że Ty też tego chcesz dla swoich. Bez wahania wzięłabym na siebie ich cierpienie, gdyby istniała szansa, że mogę im w ten sposób pomóc, ochronić je. (Wiem, że czasami własne cierpienie ratuje cierpiącemu życie, ale nie o takiej sytuacji tu mowa). Wskoczyłabym za nimi w ogień, rzuciłabym się do wody, gdybym czuła, że ich życie jest zagrożone. Oddałabym ostatnią kromkę chleba. Tak postąpiłaby większość rodziców. Bez wahania. A przecież jesteśmy tylko słabymi grzesznikami. Myślę, że w podobny sposób myśli Bóg o każdym człowieku, tylko nieskończenie, nieskończenie bardziej i czulej, bo On jest samą miłością. My nie. My jesteśmy grzesznikami i to nam przysłania niewyobrażalnie radosną perspektywę Nieba. Myślimy, że skoro my nie potrafimy wybaczyć sobie i bliźniemu, Bóg postępuje tak samo. Pokutuje w nas myślenie, że Bóg to obojętny na nasz los sędzia, który za złe karze.

Dobry Łotr

Wiem, że kiedyś straszono Bogiem, ale przecież Ty miałeś w życiu wiele wzruszających doświadczeń, które niwelowały ten obraz. Dzięki doświadczeniu Jego miłości chciałeś się zmieniać. Czułeś, że Bóg jest łagodny, cierpliwy i delikatny.

Gdy zaczynam wątpić w miłość Boga, próbuję utożsamić się z postacią Dobrego Łotra, który życiowych zasług nie miał żadnych, a dobry był tylko w tym, że w ostatniej chwili ziemskiego życia umiał spojrzeć we właściwym kierunku. Jezusowi wystarczył moment skruchy łotra, by otworzyć przed nim bramy Nieba. Żadnej pokuty, żadnej reprymendy, żadnej poczekalni – nie słyszę w tym fragmencie ani jednego słowa o czyśćcu. Pobrzmiewają mi w uszach słowa: „Dziś jeszcze będziesz ze Mną w raju” (Łk 23, 43). Dziś jeszcze. Dziś. Będziesz. Ze Mną. W raju. Podoba Ci się, Tato, ta perspektywa? Przyznaj, że podoba.

A przypowieść o marnotrawnym synu? Co zrobił ojciec, gdy wyrodny syn wrócił do domu przerażony po latach degrengolady? Z otwartymi ramionami wyszedł mu na spotkanie. Nie powiedział złego słowa. Ani na moment nie wrócił do złej przeszłości syna. Nie kazał odpokutować. Jeszcze tego samego dnia urządził swojemu dziecku wspaniałe przyjęcie. Tego samego dnia.

Drzwi otwarte

Bramy Nieba zamykamy sobie sami, bo myślimy ludzkimi kategoriami: tego nie da się zapomnieć, dla mnie nie ma przebaczenia, jestem skończony. A jakie mogą być kategorie Boga, który jest samą miłością? Gdy nasze kochane dziecko czegoś bardzo pragnie, a my wiemy, że to jest dobre, chcemy dać mu to od razu. Nie czekamy na lepszy moment. Nie kalkulujemy. Nie chcemy zwlekać. Czerpiemy niesamowitą radość z obserwowania naszych bliskich, bo sami lepiej się czujemy, gdy wiemy, że są szczęśliwi. Doświadczamy, że dawanie cieszy nie mniej niż branie. A przecież jesteśmy tylko słabymi grzesznikami. O ile bardziej przynaglony do miłości musi być Bóg, który jest nią cały? Myślę, że Bóg nie skazuje nikogo na czyściec. Skazujemy się na niego sami, gdy wątpimy w Jego miłosierdzie. On, podobnie jak my, którzy uwielbiamy obdarowywać tych, których kochamy, pragnie dawać nam to, co najlepsze. Pragnie uszczęśliwiać. Od razu.

Darujesz sobie, Tato, wieczorne oglądanie sensacji? Aż takie wrażenie robi na Tobie to, co mówię? O taki efekt mi chodziło. Nie chcę, żebyś był smutny.