By nie zostali sami

Każdy, kto miał okazję spędzić trochę czasu przy Grocie Massabielle nad wartko płynącym strumieniem Gave w małym pirenejskim miasteczku Lourdes, gdzie św. Bernadetta Soubirous spotkała „Piękną Panią”, mógł zakosztować niezwykłej atmosfery tego miejsca. Jest to bowiem sanktuarium, w którym niemal na co dzień spotkać można tysięczne rzesze ciężko chorych ludzi, przybywających z najdalszych zakątków świata, by doświadczyć uzdrowienia.

Pielgrzymując z bliska i z daleka, ludzie chorzy, zranieni przez los i ci, którzy zwątpili we wszystko, nie szukają w Lourdes spektakularnych cudów, ale chcą we wspólnym doświadczeniu cichej modlitwy i pięknych wieczornych procesji maryjnych przy świecach uczyć się budować w sobie nadzieję nawet wtedy, gdy po ludzku już nadziei nie ma.

Matka Boża, która nie zwątpiła nawet pod krzyżem swego Syna Zbawiciela świata, jest nie tylko znakiem nadziei, ale samą nadzieją. Wystarczy spojrzeć na twarze modlących się przed Grotą Massabielle chorych, których przywożą tu wolontariusze z pobliskich szpitali i pielgrzymich domów dla ciężko i obłożnie chorych.

W samym centrum misterium Kościoła

Papież Jan Paweł II, ustanawiając Światowy Dzień Chorego, w liście, który skierował z tej okazji 13 maja 1992 r. do przewodniczącego Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia kard. Fiorenzo Angeliniego, napisał m.in.: „Kościół, który za przykładem Chrystusa zawsze w ciągu swej historii odczuwał potrzebę służenia chorym i cierpiącym, widząc w tym integralną część swego posłannictwa, wie, że w pełnym miłości i wspaniałomyślnym przyjęciu każdego życia ludzkiego, a nade wszystko, jeśli jest ono słabe i chore, realizuje się dzisiaj podstawowy wymiar jego misji. Ponadto Kościół nie zaprzestaje podkreślać zbawczego charakteru ofiary cierpienia, które przeżywane z Chrystusem należy do samej istoty odkupienia”.

Coroczne obchodzenie Światowego Dnia Chorego ma więc na celu uwrażliwienie ludu Bożego i – w konsekwencji – wielu katolickich instytucji działających na rzecz służby zdrowia oraz społeczności świeckiej na konieczność zapewnienia jak najlepszej opieki chorym; pomagania chorym w dostrzeżeniu wartości cierpienia na płaszczyźnie ludzkiej, a przede wszystkim na płaszczyźnie nadprzyrodzonej; włączenia w duszpasterstwo służby zdrowia diecezji, wspólnot chrześcijańskich, rodzin zakonnych; popierania coraz bardziej owocnej służby wolontariatu; przypominania o potrzebie duchowej i moralnej formacji pracowników służby zdrowia; ukazywania znaczenia opieki duchowej nad chorymi ze strony kapłanów diecezjalnych i zakonnych, jak również tych wszystkich, którzy żyją i pracują obok cierpiących”.