Wnuki potrzebują dziadków

Radość z przebywania razem

Pojawienie się wnuka otwiera nowy etap w życiu starszych ludzi. Ch. Meves (1998) charakteryzuje ten etap w następujący sposób: „(...) dziadkom jest lepiej niż rodzicom, mogą cieszyć się z wnuków a nie zajmować się ich uciążliwościami dnia codziennego”. Wnuki są tymi, którym dziadkowie są naprawdę potrzebni – pragną kontaktu, bycia razem, sprawiania radości. Z wielu badań wynika, że najstarsi członkowie rodzinnej wspólnoty, mniej ograniczeni czasem, niemal stale obecni w domu, stają się stałymi partnerami dziecięcego wypoczynku, w wielu przypadkach częściej niż główni opiekunowie (Zawadzka 1999, Parnicka 2002).

Radość z przebywania razem najbardziej ujawnia się w zabawie, która jest jednym z przejawów opieki nad wnukami. Zabawa integruje rodzinę, jest wspaniałą płaszczyzną porozumienia międzypokoleniowego, a także okazją do ujawnienia radości, wesołości i nauki zasad postępowania w szerszym kręgu społecznym.

Odpoczynek dla starszych?

Przekonanie, że zabawa jest dla dzieci, nauka dla młodzieży, praca dla dorosłych, a odpoczynek dla starszych jest błędnym stereotypem, który obraca się przeciwko samemu człowiekowi. Pozbawia go cennych wartości i smaku życia, który polega na ciągłym ruchu i przekształcaniu samego siebie i swojego otoczenia. Ruch dla małego dziecka jest rzeczą oczywistą. Gra w piłkę, bieganie, skakanie traktowane jest w kategoriach spontaniczności, która udziela się opiekującym dziadkom i prowokuje ich do aktywności. Zdaniem S. Kozłowskiego (1986), „dostateczna aktywność ruchowa jest najbardziej znanym i skutecznym sposobem opóźniania procesu starzenia się i malejącej z wiekiem wydolności fizycznej ustroju oraz związanej z tym zdolności do pracy i innych form aktywności życiowej”. Zabawy ruchowe w towarzystwie wnuków pozwalają dziadkom na zapomnienie o swoich dolegliwościach i samotności.

Wspólna rekreacja

Współczesna rodzina, skłaniająca się ku modelowi rodziny dwupokoleniowej, sprawia, iż osobom starszym często trudno się w niej odnaleźć. Przyjęcie na siebie obowiązku opieki nad wnukami bywa niejednokrotnie jedyną formą samorealizacji w wieku starszym. Dziadkowie nie ukrywają radości z przebywania ze swoimi wnukami, poświęcają im wiele troski i oferują oddanie. Są cierpliwymi partnerami w rozmowach z dziećmi, chętnie odpowiadają na lawinę pytań związanych z dziecięcą ciekawością poznania wszystkiego, co je otacza, przekazują wiadomości, zachęcają do zabaw i dbają o bezpieczny ich przebieg. Stając się niejednokrotnie partnerami w zabawach ruchowych, przekazują treści zabaw ruchowych ze swojego dzieciństwa, opowiadają o tradycjach rodzinnych. Możliwości wspólnej rekreacji ruchowej dziadków z małymi dziećmi jest wiele, np. w domu, na podwórku, w ogródku działkowym, podczas turnusów wczasowych, na spacerze w parku (dzieci powyżej 10. r.ż. oczekują większej, bardziej wyspecjalizowanej aktywności fizycznej, pomocy instruktorskiej i towarzystwa rówieśników). Poprzez zabawę ruchową pomagają wnukom w nauczaniu podstawowych czynności motorycznych, jak: chód, kroki taneczne, posługiwanie się piłkami (chwyty, rzuty, toczenie), wspinanie, skoki, umiejętności poruszania się w terenie itp. Można powiedzieć, że potrzeba aktywności fizycznej osób starszych jest zbieżna z potrzebą ruchu małego dziecka.