Wychowanie do życia w rodzinie - ważna dziedzina

Z czasem zaistniały psychologiczne skutki takiego podejścia – brak wiary w miłość, niedochowywanie wierności, wysoki wskaźnik rozwodów, wzrost zachorowań na choroby przenoszone drogą płciową, obniżanie się wieku inicjacji seksualnej, preferowanie wielości partnerów, wzrost urodzeń dzieci pozamałżeńskich, wzrastający wskaźnik ciąż u nieletnich oraz aborcji, jawny tryb życia osób z odchyleniami seksualnymi. Wyraźnie wzrósł odsetek osób cierpiących na zaburzenia lub choroby psychiczne oraz odsetek samobójstw.

W połowie lat siedemdziesiątych stwierdzono, że nadzieje pokładane w tak prowadzonym wychowaniu seksualnym i rewolucji seksualnej przyniosły zbyt dużo skutków negatywnych, podjęto więc próbę zwrócenia się ku humanistycznej koncepcji seksualności człowieka – poznawaniu zasad komunikacji z drugim człowiekiem w zakresie płciowości, łączeniu seksualności z moralnością, podkreślaniu roli trwałych związków opartych na miłości, przeciwstawianiu się przedwczesnemu rozpoczynaniu życia płciowego, podkreślaniu wartości małżeństwa i rodziny. Mimo doświadczeń Szwecji, wiele krajów zachodniej Europy oraz Ameryki Północnej i Południowej realizuje programy edukacyjne skoncentrowane przede wszystkim wokół antykoncepcji oraz płciowości w oderwaniu od małżeństwa i rodziny. We wszystkich tych programach pomijane są wartości etyczne i prorodzinne oraz zagadnienia kształtujące dojrzałą osobowość, dominujące treści ograniczają się zwykle do wąsko pojętego uświadamiania [9].

Jednostronnie ujmowana edukacja seksualna, skupiając swe cele jedynie na przekazywaniu wiedzy o zachowaniach seksualnych, anatomii i fizjologii narządów płciowych oraz antykoncepcji, może prowadzić do traktowania drugiego człowieka przedmiotowo, w formie obiektu do zaspokajania swoich potrzeb seksualnych. Poprzez edukację seksualną wpaja się młodzieży jedynie aspekt konsumpcyjny współżycia płciowego. Efektem tego jest wczesne rozpoczynanie życia seksualnego przez niedojrzałych do tego nastolatków (coraz częściej w wieku gimnazjalnym), które w myśl prawa pierwszych połączeń odruchowo-warunkowych [10] może zaburzyć (nawet trwale) osiągnięcie tej dojrzałości.

Brak dojrzałości w tej sferze (szczególnie psychologicznej, osiąganej w 18-20 roku życia przez dziewczęta i 19-22 roku życia przez chłopców pod warunkiem prawidłowego przebiegu rozwoju psychoseksualnego) może prowadzić m.in. do dezintegracji seksualnej, polegającej na trudnościach w kontrolowaniu swojego popędu płciowego, hedonistycznego podejścia do tej sfery życia człowieka, promiskuityzmu seksualnego, podejmowania aktywności płciowej bez zaangażowania emocjonalnego, różnorodnych zaburzeń seksualnych powstających na skutek zbyt wczesnego bądź nieprawidłowego podejmowania aktywności płciowej. Osoba niedojrzała w tej sferze ma problemy z tworzeniem związków partnerskich i małżeńskich, ma trudności z dawaniem i przyjmowaniem prawdziwej miłości, z trwałością relacji z osobą odmiennej płci zarówno przed, jak i po zawarciu małżeństwa, z wiernością itp.

[9] Por. M. Kozakiewicz, Młodzież wobec seksu, małżeństwa i rodziny, Warszawa 1985; Z. Lew-Starowicz, K. Szczerba, Nowoczesne wychowanie seksualne, Warszawa 1995; S. Grzelak, Profilaktyka ryzykownych zachowań seksualnych młodzieży, Warszawa 2006.
[10] Gapik L., Psychologiczne uwarunkowania aktywności seksualnej, [W]: Z. Izdebski (red.), Wychowawcze, etyczne i społeczne problemy zachowań seksualnych młodzieży, Warszawa 1992, s. 75–80.