Jest na pewno

Głośny był przypadek Amerykanina Terry’ego Wallisa, który obudził się po dziewiętnastu latach śpiączki. Badania jego mózgu wykazywały, że był on aktywny i walczył. Dzisiaj coraz częściej zwraca się uwagę, że z etycznego punktu widzenia bez tego badania nie powinno się o kimś w śpiączce mówić, że nie rokuje. Skoro ktoś taki rokuje, to fachowcy od komunikacji pozawerbalnej muszą tylko znaleźć sposób, aby do niego dotrzeć. I tu także jest wiele metod. Czasem jest to na krawędzi tajemnicy, gdyż sygnały są bardzo słabe, np. pacjent podczas takiej terapii tylko przyśpieszył oddech, mrugnął okiem czy zrobił się czerwony. Z czasem obszar komunikacji może się poszerzać. Chodzi o to, by walczyć o jego świadomość i nie tracić nadziei.

Bardzo ważna jest obecność i kontakt kogoś bliskiego. Ci, którzy się przebudzili, często mówią, że było dla nich bardzo ważne, iż komuś zależało na tym, aby wrócili do rzeczywistości.

Czy kluczem do nadziei, którą Pani w sobie odnalazła, jest pokora?

Chyba tak, bo skoro przekonujemy się, że wszystko jest w końcu do oddania, to nie pozostaje nic, czym można byłoby się pysznić.

Czym dla Pani jest niebo?

Stanem umysłu i ducha. Spokojem i harmonią, którą wyznaczają właściwe proporcje. Niebo na pewno nie boli.

Czy to znaczy, że jest w nas już tu i teraz rzeczywistość będąca poza czasem?

Nie wiem. Ale niekiedy myślę, że nie cali funkcjonujemy w tym świecie, który wydaje się nam tak logiczny i namacalny.

Nie będę pytał o Boga, bo mam wrażenie, że cały czas o Nim mówimy. Zapytam natomiast, czy ma Pani marzenia?

Ależ tak! Jak każdy człowiek. Są jednak zbyt intymne, by o nich opowiadać.