Chłopczyk z niebieskimi oczami

Pani A. przez trzynaście lat pracowała w szkole podstawowej w środkowej Polsce jako nauczycielka języka polskiego, plastyki i informatyki. Tam poznała Jacka – drobny, z jasnymi włosami, niebieskimi oczami. Rówieśnikom sięgał ledwie do ramienia. Przebywał rok w pogotowiu opiekuńczym, potem w domu dziecka.

Pamięta, że w piątej klasie chciano oddać trzech chłopców do ośrodka wychowawczego. Wystawiła Jackowi pozytywną opinię. Jej dyrektor, który pracował również w domu dziecka, był wściekły: – To nie opinia – krzyczał – to laurka. Wówczas obiecała Jackowi, że nie pozwoli, aby go skrzywdzono.

– Kiedyś jako jedyny miał nie uczestniczyć w szkolnej wycieczce do Krakowa – wspomina pani A. – Byłam jego wychowawczynią, więc zapłaciłam za niego i pojechał. Cieszyłam się ze swojej wiary w to dziecko i ze wzruszeniem obserwowałam, kiedy uważający i delikatny karmił stado gołębi.

W Wieliczce powiedział, że ma dla mnie prezent i wyciągnął zza pazuchy ułupaną z kopalnianej ściany bryłę soli. Kiedy pani A. przeszła na emeryturę, zamiar pozbycia się wychowanka zrealizowano. Zdążył skończyć podstawówkę.

Jednak pierwszą klasę gimnazjum spędził już w ośrodku wychowawczym. Spotkała go znowu i wysłuchała, jak traktują tam chłopców. A także o ojcu alkoholiku, który upijał przed laty małego Jacka i tłukł, aż mu kiedyś oko wypłynęło. Zobaczyła, jak mieszka bez wody i kanalizacji jego niepełnosprawna w stopniu „lekkiego debilizmu” matka z dwójką upośledzonych umysłowo dorosłych synów.

Dowiedziała się też, że „jej Jacuś nie taki święty”. – Pobił się raz i drugi – mówi – o co miał mieć sprawę w sądzie, spił się, pali. Jednak czuliśmy z mężem, że nie możemy zawieść jego zaufania. Przyszedł czas spełnienia obietnicy sprzed lat.

„Ostatnio wraz z żoną postanowiliśmy zostać rodziną zastępczą dla szesnastoletniego Jacka”, pisał mąż pani A. we wrześniu 2005 roku przed postanowieniem sądu rejonowego. Argumentował, że jest absolwentem Uniwersytetu Łódzkiego i Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, pedagogiem z wieloletnim doświadczeniem w pracy z młodzieżą. Że został ukształtowany przez swoich akademickich nauczycieli, między innymi Karola Wojtyłę, Alberta Krąpca, Mieczysława Malińskiego, Józefa Tischnera.

„Jestem niepełnosprawny i już nie najmłodszy – liczę sobie 65 lat – w piłkę z chłopcem nie zagram, jednak z pewnością będę mógł służyć Jackowi pomocą intelektualną, ukierunkowaniem i wsparciem. Znam Jacka, który przez trzy kolejne lata bywał w naszym domu podczas wakacji i weekendów. Podzielam zdanie żony, że jest on chłopcem inteligentnym, wrażliwym i szlachetnym. Uważam, że jako rodzina zastępcza okażemy się dla siebie tak samo bezcennym darem”.

– Mąż w sądzie powiedział, że to ostatni dzwonek dla Jacka. Przyznano nam nad nim opiekę. „Dzisiejszy dzień początkowo zamglony, był słoneczny. Gdy wyszliśmy z sali sądowej, tuż za oknem spostrzegłam przytuloną do muru sowę. Nigdy w życiu nie spotkałam prawdziwej sowy! Mój dorosły syn nie wróży nam nic dobrego”… – zanotowała 19 października 2005 roku pani A. Jacek obiecał, że nie zawiedzie zaufania, będzie się dobrze zachowywał i uczył wymarzonego zawodu. Jego matka wyraziła zgodę na przejęcie przez nich opieki nad synem.