Odzyskiwanie duchowego piękna – o uczciwości wobec Boga

Uczciwość w sferze religijnej

Zastanawiając się nad naszą postawą wobec Boga, wsłuchajmy się w to, czego On od człowieka oczekuje. Wzywa każdego po imieniu, aby stanął przed Nim, jako dobrym Ojcem, i nasłuchując Jego Słów – pełnił Jego wolę. Jest to życzliwe zaproszenie do spędzania życia w Bożej Obecności. Jednak od razu przychodzą nam na myśl trudności własne i zaobserwowane u innych, jakie wszyscy mamy z podporządkowaniem się tej woli – innej niż nasza własna.

Człowiek wypełniony po brzegi hałasem świata – z trudem słyszy ciche zaproszenie do uległości. Coraz głośniej słyszy o możliwościach, coraz lepiej rozpoznaje własne pragnienia, nazywa swoje uczucia, rozwija dążenia i aspiracje kierujące go coraz dalej od źródła jego osoby – od Boga.

Pozostaje jednak w sercu, nawet najbardziej kamiennym – ślad tęsknoty i poczucia kierunku przeciwnego do kierunku świata – tęsknota za Bogiem, poczucie, do czego każdy z nas jest zapraszany i pociągany. I tu powstaje konflikt. Człowiek chciałby, nie wyrzekając się obranej drogi ku sukcesowi – spełnić i to najgłębiej ukryte pragnienie serca.

Jedno uzyskać, a drugiego nie stracić. Z owego rozdwojenia rodzi się postawa zakłamywania prawdy. Uczciwość wobec Boga wzywa do stanięcia wobec Niego i oddania Mu czci w duchu i prawdzie. To wymaga rezygnacji z części wyzwań świata, wymaga ciągłego oczyszczania serca, woli, rozumu. Wymaga klarowności postępowania zgodnie ze wskazaniami moralności, co jest tak trudne do osiągnięcia w świecie korzyści i ambicji.

Dlatego tak wielu wybiera drogę fałszu. Powlekając powierzchnię swojej egzystencji hasłami służby dla braci, czczenia Boga i wypełniania Jego przykazań – ludzie realizują swoją wolę i poszukują własnego zadowolenia, niezależnie od tego, do czego wzywa ich Boża wola.

Głównym źródłem tej nieuczciwości zdaje się być pragnienie, by samo-stanowić, by nie podporządkować się temu, co proponuje Bóg. Jezus powiedział, że kto chce zachować swoje życie – straci je. Zachowywanie własnego życia to nierezygnowanie z własnych planów. Niewsłuchiwanie się w plan, jaki Bóg ma dla człowieka, powolne tracenie z oczu perspektywy eschatologicznej i zapadanie się w doczesność.

Taki chrześcijanin spełnia nakazane przez Kościół praktyki, bo chce zachować pozór bycia przy Bogu, który stanowi ważny element kultury, którego porzucenie powoduje lęk przed utratą pomyślności. Lęk prowadzi do magicznego pojmowania religii jako sposobu na zapewnienie sobie przychylności niebios. Panu Bogu świeczkę postawić należy, żeby nie opuściło nas szczęście i nie zrobiło się „gorzej”.

Tymczasem gorzej być nie może. Panu Bogu świeczka nie wystarcza, On chce każdego człowieka w całości: z jego ciałem, sercem, duszą i duchem. Chce żyć w przyjaźni i zażyłości z tymi, których stworzył, wybrał i którym dał Swojego Syna, aby mieli życie.