Powiedz dziękuję

Wdzięczna jestem mojemu mężowi Tadeuszowi – za jego miłość i wyrozumiałość. Za to, że wspierał moją działalność społeczną. Przede wszystkim jednak za to, że stworzyliśmy dobrą, szczęśliwą rodzinę. W kwietniu tego roku, w pałacu w Zarzeczu, otwarte zostało muzeum edukacyjne rodu Dzieduszyckich. Zaangażowanie w jego tworzenie to również mój wyraz wdzięczności dla nieżyjącego już męża.
Wdzięczna jestem moim trzem córkom – za ich miłość i dobroć, za to, że zawsze mogę na nie liczyć. Dziękuję również moim zięciom, za to, że są dobrymi mężami i zięciami. To rzadkie, ale my się naprawdę lubimy. Często jestem proszona o wygłoszenie mowy z okazji ślubu; wypowiadam wtedy moje ulubione zdanie: „Kochajcie teściowe!”.

Wielką radością w moim życiu są wnuki – niezwykle kochane i czułe. Kiedyś napisały na małej kartce: „Kochamy Cię Buńciu!”; powiesiłam tę kartkę na szafce w moim pokoju.

Wdzięczna jestem pewnemu jezuicie, który pomógł mi w drodze do Boga. No i nie sposób nie wspomnieć o takich osobach, jak zmarła miesiąc temu Elżbieta Rufener-Sapieha, moja przyjaciółka o wielkim sercu, z którą budowałyśmy szkoły. Poza tym są moi liczni przyjaciele oraz rodzeństwo. Troje już nie żyje. Cieszę się jednak, że mam siostrę, od której nieraz mogę usłyszeć słowa krytyki. Za to również jestem jej wdzięczna.

Szymon Chrostowski stypendysta Fundacji Episkopatu Polski „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, zastępca Dyrektora Biura ds. Promocji i Zarządzania Relacjami Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, prezes Zarządu Fundacji „Wygrajmy Zdrowie” im. Prof. Grzegorza Madeja, właściciel firmy public relations.

MNÓSTWO FANTASTYCZNYCH LUDZI

Wdzięczny jestem mojej Babci i Dziadkowi za to, że mnie wychowywali i pomagali na każdym etapie mojego dorastania. Wsparcie, jakie z ich strony otrzymałem pozwoliło na naukę oraz rozwijanie pasji dziennikarskiej. Dzięki temu miałem możliwość uczestniczenia w konkursie o indeks na studia im. śp. Biskupa Jana Chrapka organizowanego przez papieską Fundację „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, której zostałem stypendystą. Gdyby nie Jego ofiara i pomoc wspaniałych ludzi z Fundacji, miałem okazję uczestniczyć w wielkim dziele – „żywym pomniku” budowanemu Janowi Pawłowi II, za którego szczególnie dziękuję. To Jego osoba sprawiła, że mogłem realizować swoje marzenia, a także dała mi dużo siły, kiedy w czasie tej nauki zachorowałem na raka. Zbiegło to się w czasie, kiedy Papież sam doznawał wielkiego cierpienia i kiedy przechodził do domu Ojca. Dzięki Jego wstawiennictwu i modlitwom wielu osób, o których nawet nie wiem, udało się z rakiem wygrać. Poznałem wtedy wspaniałych lekarzy z Centrum Onkologii w Warszawie. Szybko okazało się, że stoję przed nowym wyzwaniem. Wraz lekarzami stworzyłem fundację, która dziś wspomaga pacjentów doświadczonych chorobą. Zajmujemy się profilaktyką i edukacją zarówno wśród lekarzy, jak i ludzi którzy właśnie dowiedzieli się o chorobie lub już są pacjentami. Dziś z perspektywy czasu dziękuję Opatrzności Bożej za to, że mnie w ten sposób doświadczyła. Także za to, że dzięki temu mogę pełniej przeżywać życie i cieszyć się każdą chwilą, która jest mi dana tu i teraz. Za każdy dzień, który się rozpoczyna bez bólu i cierpienia, bez strachu o życie. Dziękuje też za to, że mogę mieć obok siebie mnóstwo fantastycznych ludzi, od których mogę się uczyć i czerpać wszystko, co dobre i piękne. Dziękuję Panu Bogu też za to, że spotkałem w życiu osobę bliską mojemu sercu. Powierniczkę i przyjaciółkę, z którą dziele smutki i radości i dzięki której dostrzegam wszystkie barwy szczęścia.