Focolari, Comunione e Liberazione i Wspólnota św. Idziego to przykłady ruchów religijnych, które przywędrowały do nas z Włoch. W nasz katolicyzm wnoszą spontaniczność, entuzjazm, wrażliwość na piękno, na Boga i na człowieka. Ale czy uda się im zachęcić nas do udziału w życiu publicznym? Idziemy, 3 sierpnia 2008
Wielu ludzi z tzw. społecznego świecznika gromadzi też założona w 1968 r. przez profesora historii Kościoła na Terza Universita w Rzymie Andrea Riccardiego – Wspólnota Sant’ Egidio (św. Idziego). Ruch liczy ponad 50 tys. członków na całym świecie. Wzorem były pierwsze wspólnoty apostolskie oraz działalność św. Franciszka. Trzy zasadnicze elementy formacji to: modlitwa, służba ubogim i braterstwo.
Wspólnota jest bardzo szanowana na świecie za swoje liczne inicjatywy: od opieki nad bezdomnymi na peryferiach miast, poprzez odwiedzanie więźniów, po animowanie wielkich spotkań międzynarodowych i mediacje w konfliktach politycznych. W 1992 r. negocjatorzy ze Wspólnoty doprowadzili do podpisania porozumienia kończącego wojnę domową w Mozambiku.
Od 1987 r. Wspólnota organizuje coroczne spotkania przedstawicieli różnych religii modlących się – każdy według własnej tradycji – w intencji pokoju. Z tej racji wspólnota często bywa nazywana „zatybrzańską ONZ”. Organizuje też czuwania i protesty przeciwko karze śmierci. W Polsce Wspólnota Sant’Egidio działa w Stargardzie Szczecińskim, Chojnie, Bytomiu oraz w Krakowie. Wolontariusze pracują głównie w hospicjach, domach dziecka, noclegowniach. To dopiero początki…
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
O św. Stanisławie Kostce rozmawiają jezuiccy nowicjusze z Gdyni: Marcin, Szymon, Jakub i Mateusz
O kryzysie Kościoła mówi się dziś bardzo wiele, choć nie jest to w jego historii sytuacja nowa.