Kto czyta, nie błądzi!

Ostatnim, podnoszonym przez wielu argumentem przeciw czytelnictwu prasy katolickiej, jest jej cena. Wszystkie badania wskazują jednak, że najczęściej jest to argument-wytrych, usprawiedliwienie naszej niechęci do sięgnięcia po tego rodzaju prasę. Ileż to razy zdarzało się, że ktoś ofuknął katolicki tygodnik za cenę, a chwilę później wydał o wiele większą kwotę na łakocie. Z drugiej strony często obserwuje się, że kupujący ten sam tygodnik rezygnuje – niezależnie od swojej kondycji finansowej – z należnej mu reszty. Wydawcy przekonują: prasa katolicka rzadko podnosi swoją cenę, zawsze jednak ze względów ekonomicznych, w celu poprawienia swojej jakości, nie zaś po to, by na tej prasie zarabiać. Mówiąc o roli czytelników w funkcjonowaniu prasy katolickiej, nie można oczywiście zapomnieć o całych rzeszach tych wszystkich, którzy ją kupują, dzwonią lub piszą do redakcji. Ślą listy z wyrazami wdzięczności, ale i z pretensjami lub propozycjami tematów, które warto podjąć. Na nich, na ich opinie wydawcy liczą najbardziej.

Misja katolickich mediów – mówienie o najważniejszych, najświętszych wartościach, o Bogu i człowieku – nie jest i nigdy nie była łatwa. Nic ich jednak nie zastąpi. W dobie prasy lekkiej, sensacyjnej, która ulega modom, zawirowaniom społecznym i politycznym, ona jedna pozostaje wiarygodna. Jest – a przynajmniej powinna być – miejscem, w którym ludzie mogą stawiać pytania i otrzymywać uczciwe i poważne odpowiedzi dotyczące Boga oraz świata, w którym żyją. Dlatego, jak pisze Marcin Przeciszewski, bez systematycznej lektury prasy katolickiej będziemy swego rodzaju "inwalidami", niezdolnymi do reagowania po chrześcijańsku w coraz bardziej skomplikowanej rzeczywistości.

***

"Dzięki gazetom złym znikł ten zmysł, na mocy którego ludzie odróżniali prawdę od fałszu, znikło poczucie słuszności, poczucie prawa i bezprawia, zło stało się bezczelnym, krzywda poczęła przemawiać językiem sprawiedliwości, słowem: ogólna dusza ludzka stała się niemoralna i ślepa" - H. Sienkiewicz, Bez dogmatu

***

"Ważną jest sprawą wybór tego, co czytać mamy, ważną jest sprawą, w jaki pokarm duchowy siebie i swoich domowników mamy zaopatrzyć". - bł. ks. Ignacy Kłopotowski

***

Kapłani i wierni winni sobie coraz bardziej uświadamiać, że w dzisiejszych czasach cały Kościół, a w szczególności Kościół diecezjalny, w posłudze duszpasterskiej i katechetycznej musi posługiwać się własną prasą, rozgłośnią radiową, Internetem itp. W związku z tym rodzi się nowy obowiązek wspólnot i poszczególnych wierzących – obowiązek materialnego utrzymania kościelnych środków społecznego komunikowania.

W obliczu postępującej „cywilizacji obrazu" należy promować słowo drukowane, podkreślając jego niezastąpioną rolę w rozwoju moralnym i umysłowym osoby ludzkiej. Jan Paweł II naucza na ten temat: „Zadaniem Kościoła – duszpasterzy i wiernych świeckich – jest zdecydowane popieranie rozwoju prasy katolickiej i powiększanie zasięgu jej oddziaływania, jak również zachęcanie do jej czytania w celu pogłębiania znajomości prawd wiary, nauki Kościoła oraz kultury religijnej".

Czasopisma katolickie winny zachowywać nie tylko poziom merytoryczny, lecz także wysoki poziom warsztatowy i redaktorski. Powinny być miejscem szerzenia prawdy, chrześcijańskiego optymizmu, postawy miłości oraz prowadzenia interesującego dialogu na tematy wychowawcze, uczenia modlitwy i zwyczajów katolickich, ukazywania sposobów osiągania świętości w świecie, proponowania ciekawych wzorów życiowych dla dzieci i młodzieży, prezentowania możliwości godziwej rozrywki i odpoczynku itp. -
II Polski Synod Plenarny (1991–1999), „Ewangelizacja kultury i środków społecznego przekazu”, 85-87.