Kapłańska troska o jedność chrześcijan

KS. PAWEŁ MACIASZEK: – Czy mógłby Ksiądz opowiedzieć o swoim powołaniu do kapłaństwa?

KS. MALCOLM BULL: – W wieku 6 lat zostałem ochrzczony w Kościele anglikańskim. Moi rodzice nie praktykowali chrześcijaństwa, choć zawsze nalegali, abym uczył się w szkole niedzielnej przy Kościele baptystów w wiosce, gdzie mieszkaliśmy. Tam poznałem podstawy wiary chrześcijańskiej i szczególnie pokochałem Pismo Święte. Mój starszy brat otrzymał święcenia w Kościele anglikańskim tuż przed rozpoczęciem przeze mnie studiów na uniwersytecie. W roku 1963 spotkałem moją przyszłą żonę. Pobraliśmy się w 1968, po otrzymaniu przeze mnie dyplomu chirurga stomatologii. To wszystko wydarzyło się, zanim przenieśliśmy się do Bedford, gdzie należeliśmy do parafii pw. św. Pawła tzn. Kościoła o tradycji anglokatolickiej (anglokatolicyzm to prąd wewnątrz Kościoła anglikańskiego, który charakteryzują wspólne z Kościołem katolickim pewne dogmaty, nauczanie teologiczne, określone elementy liturgii). Tam byłem bierzmowany i zaangażowany w życie wspólnoty – najpierw w grupie liturgicznej służby ołtarza, później jako członek Rady Parafialnej. To był czas, gdy zaangażowałem się w ryt liturgii katolickiej i jako dojrzały student rozpocząłem kurs przygotowawczy dla angielskich duchownych, który był organizowany przez diecezję św. Albana. Zostałem wyświęcony na diakona w 1983 r., a na kapłana – w roku 1984.

– Jak wspomina Ksiądz pierwsze lata kapłaństwa?

– Pracowałem jednocześnie jako chirurg stomatolog w szpitalach oraz leczyłem w moim prywatnym gabinecie. Wszystko łączyłem z utrzymaniem i wspieraniem rodziny oraz z zaangażowaniem się w życie parafii św. Pawła w Bedford.

Stanowisko, które obejmowałem w Kościele, nie wiązało się z dochodami. Nie było łatwo pogodzić życie zawodowe z obowiązkami w parafii i życiem rodzinnym. Ale miałem błogosławieństwo Ducha Świętego oraz wsparcie żony i rodziny. To były lata 80. XX wieku. Kościół anglikański był mocno zaangażowany w dialog z Kościołem katolickim na temat możliwości zjednoczenia. W 1982 r. papież Jan Paweł II odwiedził Anglię. Pamiętam rozmowy prowadzone na temat zjednoczenia i ożywioną nadzieję, że jest ono nareszcie możliwe. Jednak do niego nie doszło.

– Co było głównym powodem przejścia Księdza na katolicyzm i jak długo trwał cały proces?

– Studia teologiczne, które odbyłem, przekonały mnie o prawdzie Kościoła katolickiego i jego dogmatów. Przynależąc do tradycji katolickiej w Kościele anglikańskim, rozpoczynałem osobistą pielgrzymkę wiary wiodącą do Kościoła katolickiego, która zawsze znaczona była nadzieją, że Kościół anglikański będzie zmierzał ku zjednoczeniu jeszcze w czasie mojego życia.

Z biegiem czasu we własnej parafii coraz bardziej czułem się spychany na margines z powodu moich katolickich przekonań. Gdy Kościół anglikański dopuścił święcenia kapłańskie kobiet, wiedząc, że taka decyzja będzie poważną przeszkodą w zjednoczeniu chrześcijan, odczułem, że to było o jeden krok za daleko. Próbowałem zostać w Kościele, mając nadzieję na jakieś postępy w drodze do zjednoczenia, ale to się nie zdarzyło. Ostatecznie w styczniu 1994 r., po wielu duchowych poszukiwaniach i modlitwach, poznałem katolickiego biskupa Patricka Leo McCartiego – pasterza diecezji Northampton i wiosną tamtego roku opuściłem Kościół anglikański. Od tego momentu oboje z żoną byliśmy formowani w wierze przez Dom Paula Davina OSB z klasztoru Chrystusa Zbawiciela w Turvey koło Bedford, którego znałem, będąc jeszcze anglikaninem. We wrześniu 1994 r., przez uroczyste wyznanie wiary, dokonała się nasza konwersja – staliśmy się katolikami.

– Jak się Ksiądz czuje w Kościele katolickim i jak zmieniło się życie Księdza, gdy został Ksiądz katolikiem?

– Już jako kapłan Kościoła anglikańskiego miałem wielu przyjaciół i życzliwych znajomych ze wspólnot katolickich. Z biegiem czasu, przez pełnione posługi było ich coraz więcej. Bp Leo poprosił mnie o pracę na rzecz wspólnoty św. Wincentego, zaangażowałem się w duszpasterstwo, zostałem również szafarzem Eucharystii. Byłem teraz katolikiem świeckim nie mogłem więc celebrować Eucharystii. Pomimo moich próśb do biskupa, aby rozważył moją formację dającą możliwość święceń, nic nie wydarzyło się aż przez około 5 lat. To był bardzo trudny okres w moim życiu. W końcu bp Leo stwierdził, że powinienem przejść dokładniejszy kurs w diecezji z możliwością święceń. W czasie jego trwania wciąż pracowałem jako chirurg stomatolog i byłem bardzo wdzięczny wszystkim kapłanom za czas, jaki poświęcili na moją dokładniejszą formację. Formalności związane z gromadzeniem potrzebnych dokumentów zostały zakończone i wówczas wysłano do Rzymu prośbę o zgodę, co też zajęło jakiś czas. Ostatecznie Stolica Apostolska wyraziła zgodę na moje święcenia jako żonatego mężczyzny i w grudniu 2002 r. zostałem wyświęcony na katolickiego kapłana przez biskupa Kevina Johna McDonalda. Praca na parafiach (w Brickhill i w Olney) czy też wśród chorych w szpitalu w Bedford daje mi wiele radości. Nigdy – pod względem wiary – nie byłem szczęśliwszy niż jestem teraz, wyłączając ten długi czas, jaki zajęły procedury i trudności związane z dopełnieniem formalności w dokumentacji.