Aniołowie ludzi poszukujących Boga

Czuję się zawstydzony nędzą tej górskiej okolicy. Większość mieszkańców nigdy nie miała pary butów. Rodzina, u której spędziłem kilka dni, posiłki gotowała na kawałku pękniętej terakoty. Poczęstowali mnie płatkami kukurydzianymi i miską osolonej wody, ja dałem im ostatnią paczkę herbatników. Opowiedzieli, że zboża starcza im na dwieście dni w roku, a resztę czasu muszą żyć na ziemniakach i łupinach.

Jezuickie leprozorium

Idąc górską ścieżką, nagle zaskoczyła mnie ulewa. W strugach wody dostrzegam jakiś biały budynek i przez mokre chaszcze przedzieram się do niego. Na bramie widnieje napis: „Sanatorium dla zakaźnie chorych”. Dyrektor jest młody, ma około trzydziestki. Nalewa mi herbaty i opowiada historię sanatorium. Zbudowali je w trzydziestym trzecim roku włoscy jezuici specjalnie na użytek trędowatych. Ilu mamy teraz pacjentów? Około trzydziestu. Ich stan jest stabilny. Większość mogłaby wrócić do domu, ale nikt ich nie chce przyjąć. Symptomy? Zgrubienia na skórze, wrzody, miejscowa martwica, utrata włosów... Odwiedzam ich domki. Ktoś stracił rękę, ktoś inny oko, ktoś jeszcze inny nos. Ale kto może to pracuje na kawałku roli, którą dysponuje leprozorium. U siebie w gabinecie dyrektor mówi, że gdyby nie warzywniak i trzy jabłonie, jego pacjenci umarliby z głodu. Nikt nie wyżyje z tego, co daje państwo. –Ale to przecież osoby niepełnosprawne, jak mają uprawiać ziemię? – Dwoje z nich może posługiwać się rękami, więc mogą wykonać jakieś podstawowe czynności. Reszta im pomaga tak jak może. –Pan dyrektor chcący mógłby załatwić sobie przeniesienie? –Może i tak, ale zbyt się do nich przywiązałem, teraz już nie mógłbym ich zostawić.

Niebezpieczna iluzja

Rankiem powracam na górską ścieżkę. Po kilku godzinach marszu rozpościera się przede mną kamienna niecka zalana słońcem. W oddali niczym klejnot skrzy się blaskiem niebieskie jezioro. Musi to być Sugan, opiewane w lokalnych piosenkach. Piękne, przepiękne – powtarzam, zaciskając w podnieceniu ręce. Podnoszę aparat i patrzę przez wizjer. Jezioro natychmiast staje się malutką plamką. Żadna fotografia nie odda jego piękna. Odkładam aparat i zaczynem schodzić ku jezioru. Po godzinie docieram do pustkowia. Spływam potem, ale ten natychmiast paruje. W butelce mam już tylko połowę wody. Marzę o tym, by dotrzeć na brzeg jeziora i zanurzyć twarz w jego zimnej wodzie. Cztery, może pięć godzin później widzę pojedyncze trzciny sterczące spomiędzy kamieni. Teren zaczyna się obniżać. Sprawdzam kompas. Sugan powinno być wprost naprzeciw mnie, ja jednak widzę tylko kamienny bezkres. Nagle uświadamiam sobie, jak złudna może być ocena odległości w klarownym powietrzu pustyni. Jezioro, które z przełęczy wydawało się tak bliskie, może naprawdę być odległe o sto kilometrów.

Bolesna lekcja życia

Za późno jednak na powrót; w butelce nie mam już ani kropelki wody. Słońce jest już nisko na zachodzie, gdy wreszcie pojawia się jezioro. Zrzucam plecak i po błotnistym gruncie przedzieram się do wody. Nareszcie! Niechże się w tobie zanurzę! Padam na kolana i zaczynam pić. Zgniły, odpychający smak. W przełyku rozpala się ogień. Podnoszę się i chwiejnym krokiem oddalam się od jeziora. Ileż bym dał za łyk czystej wody, aby wypłukać usta. Ciało i umysł mam wycieńczone, ale wiem, że jeśli się stąd nie wydostanę, skonam tu nad brzegiem. Padam na czworaka, pełznę jakiś czas, aż wreszcie ręce odmawiają posłuszeństwa i podam w błoto. Gdy wyruszałem z Pekinu, myślałem, że obojętnie, w którą ruszę stronę, gdyż mój grób może być wykopany gdziekolwiek w chińskiej żółtej ziemi. Ale teraz, gdy moje życie zawisło na włosku, myślę tylko o przetrwaniu.

Zaskakujące spotkanie

Idąc dalej na południe droga wykręca między żółte pagórki. Po prawej widzę wieżę strażniczą Wielkiego Muru i idę w jej kierunku. Pod blankami siedzą w kucki chłopi. Na motorze podjeżdża do nich facet w nylonowej kurtce, który na kierownicy i na ramieniu opiera wielki krzyż. Kiedy motocyklista zsiada i bierze krzyż na barki, chłopi padają na kolana. Podchodzę i pytam, co się dzieje. – Dzisiaj obchodzimy święto narodzin Jezusa Chrystusa – słyszę w odpowiedzi. – Przyjechałem tu prowadzić modły. Nie mogłem tego zrobić wczoraj – kontynuuje motocyklista – gdyż mam zbyt wiele wiosek do odwiedzenia. W tej okolicy jest ponad trzystu chrześcijan. Jestem kapłanem chrześcijańskiej parafii, na której istnienie władze zgodziły się po dwudziestu latach prześladowań.Patrzę na tych płaczących chłopów ze wzruszenia. Ich załzawione oczy... to także piękno mojej ojczyzny, którą jednak będę musiał opuścić, aby ratować swe życie...

Rozterki duchowe

Czego właściwie ja szukam? Wiem, chcę obejrzeć mój kraj, każdą rzekę, każdą górę. Chcę go poznać, zobaczyć na własne oczy. Chcę spotkać różnych ludzi, różne sposoby ich życia. Chiny są zbyt stare, nasze korzenie sięgają zbyt głęboko, czuję się ubrudzony kopaniem w poszukiwaniu ich. Dość już zobaczyłem.

Wspomnienia z podróży opisuje w książce pt. Czerwony pył. Droga przez Chiny, Poznań 2006. Wkrótce po zakończeniu opisanej w tej książce podróży Ma Jain wyjechał z Chin do Hongkongu, nadal jednak odwiedzał ojczyznę, zwłaszcza w roku 1989, gdy wspierał demonstrujących na placu Tiananmen, którzy domagali się demokratycznych reform. Kiedy Hongkong został przyłączony do Chin (1997 r.), Ma Jian przeniósł się do Niemiec, a potem do Londynu, gdzie mieszka do dziś.

Aniołowie święci, Bóg gorąco pragnie, by wszyscy ludzi zostali zbawieni. Sprawcie, by święty niepokój i tęsknota za prawdziwym Bogiem pomagała ludom pogańskim znaleźć drogę do Jedynego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, który jest Drogą, Prawdą i Życiem. Amen.

Ks. Henryk Skoczylas CSMA (Marki, 22 II 2011 r.)