Błysnąć przed Mszą Świętą

Niedługo po zakończeniu roku szkolnego nadszedł list:

Jak zawsze przed uroczystym zakończeniem roku szkolnego była przewidziana Msza Święta. Weszliśmy do kościoła, pan kościelny jeszcze nie wrócił z pogrzebu, był to akurat pogrzeb babci naszego kolegi, Maćka, „zawodowego” lektora, który zawsze pomagał księdzu we wszelkich „sprawach liturgicznych”. Czyli Maćka też nie było. Ksiądz spokojnie powiedział, abyśmy przygotowali wszystko, co potrzeba do sprawowania Mszy Świętej i poszedł spowiadać.

Okazało się, że nikt nie wie, co zrobić. Szafy otwarte, ale my zupełnie zgłupieliśmy wobec zadania zdecydowanie przewyższającego nasze możliwości. Na szczęście Aneta, jedna z naszych koleżanek powiedziała, że siostra jej mamy jest zakonnicą. Zadzwoniła do niej, na szczęście siostra Anna połączenie odebrała i… przez telefon powoli nami kierowała. Ostatecznie nie było kompromitacji, ale umówiliśmy się, że napiszemy do Księdza, prosząc o krótki przewodnik, jak postąpić w podobnej sytuacji. Wytniemy to z „Drogiˮ i wkleimy na koniec zeszytu do religii. Z góry dziękujemy.

                                                                                  Licealiści z Poznania

Przejdźmy od razu do konkretów, przy czym od razu dodam, że jeśli jakaś nazwa nie będzie zrozumiała, to proponuję wesprzeć się internetem.

Na ołtarzu trzeba przygotować:

– Mszał Rzymski dla Diecezji Polskich;

– świece (według przepisów ma ich być parzysta ilość);

– krzyż (zwrócony w stronę celebransa – kapłana);

– ewentualnie mikrofon.

Według aktualnych przepisów krzyż może być w pobliżu ołtarza, w zasięgu wzroku (np. duży krzyż stojący obok czy wiszący nad ołtarzem).

Na pulpicie – ambonce trzeba położyć właściwy tom lekcjonarza (książki z tekstem modlitwy wiernych nie należą do ksiąg liturgicznych, mogą być traktowane jako pomocnicze, ale najlepiej wezwania tej modlitwy przygotować wcześniej; dodam, że te wezwania powinna przygotować wspólnota liturgiczna, ale przed liturgią powinien je przeczytać i zatwierdzić kapłan).

Na stoliku pomocniczym obok ołtarza mają stać: przygotowany kielich (na kielichu leży puryfikaterz, następnie patena z hostią, na niej palka i korporał), obok kielicha trzeba przygotować ampułki z winem i z wodą oraz dzbanuszek z wodą, tacka i ręczniczek – do obmycia rąk kapłana.

Przepisy liturgiczne zachęcają do tego, by komunikanty, jakie po konsekracji będą rozdzielane podczas Komunii Świętej, były konsekrowane podczas tejże właśnie Mszy – trzeba wówczas przygotować naczynie (głęboką patenę albo puszkę z komunikantami).

Jeśli są takie możliwości lub zwyczaje, można zorganizować procesję z darami – wówczas kielich, ampułki i naczynie z komunikantami przygotowujemy na nakrytym białym obrusem stoliczku, który stawiamy zwykle w głównej nawie, pomiędzy ławkami.

W zakrystii przygotowujemy strój dla kapłana: albę (niektórzy pod albę nakładają humerał, zwłaszcza jeśli ksiądz nie założył sutanny), czasem odpowiedni sznur (zwany paskiem albo z łaciny cingulum), ornat ze stułą w odpowiednim, wskazanym przez przepisy kolorze.

W każdej zakrystii leży w widocznym miejscu kalendarz liturgiczny, zwany rubrycelą, znajdziemy tam informacje o kolorze szat liturgicznych, o ewentualnym wspomnieniu liturgicznym i wskazanych czytaniach i miejscach w mszale, które należy założyć.

Jeszcze krótka informacja o lekcjonarzach:

Wydano w Polsce siedem tomów lekcjonarza: tom I zawiera czytania z okresu Adwentu i Bożego Narodzenia, tom II – z Wielkiego Postu i okresu wielkanocnego, tomy od III do V czytania okresu zwykłego, tom VI czytania na msze własne o świętych i tom VII – przeznaczony do użytku podczas mszy obrzędowych.