Małżeństwo, którego nie było
Istotnymi przymiotami sakramentu małżeństwa jest jedność i nierozerwalność. I każdy, kto wstępuje w sakramentalny związek małżeński, chce być w nim szczęśliwy aż do śmierci. Zdarza się jednak, że małżeństwa się rozpadają. Jest to bolesne i trudne. Co wtedy robić? W drodze, 4/2008
Małżeństwo zawarte pod przymusem lub pod wpływem ciężkiej bojaźni z zewnątrz, choćby nieumyślnie wywołanej, od której, ażeby się uwolnić, ktoś jest zmuszony wybrać małżeństwo, jest zawarte w sposób nieważny (por. kan. 1103 KPK). Np. młodzi ludzie zamieszkują wspólnie, żyjąc ze sobą jak mąż z żoną. W ich życiu pojawia się dziecko. Idą do księdza proboszcza i proszą o chrzest dla swojego dziecka. W odpowiedzi słyszą, że dziecko zostanie ochrzczone, jeśli wcześniej zawrą sakramentalny związek małżeński. Nie chodzi mi w tym wypadku o duszpasterską rozmowę, w której ksiądz proboszcz będzie tłumaczył im, że źle żyją. Chodzi o nakłanianie, przymus do zawarcia małżeństwa. Jedyną drogą uwolnienia się od tego przymusu jest droga matrymonialna. Bardzo łatwo podnieść potem zarzut, że byli oni przymuszani do zawarcia małżeństwa i że ich związek jest zawarty w sposób nieważny.
Na koniec przypomnę, że wada zgody małżeńskiej, aby skutkowała nieważnością małżeństwa, musi zaistnieć przed zawarciem małżeństwa lub najpóźniej w trakcie jego zawierania.
Ostatnią grupą czynników wpływających na ważność sakramentu małżeństwa jest forma kanoniczna.
Forma kanoniczna
Przez formę prawną zawarcia małżeństwa rozumiemy ogół przepisów prawa kanonicznego, których zachowanie jest konieczne przy wyrażaniu zgody małżeńskiej.
Forma zwyczajna. Kodeks Prawa Kanonicznego sformułował zasadę mówiącą, że tylko te małżeństwa są ważne, które zostają zawarte wobec asystującego miejscowego ordynariusza albo proboszcza, albo kapłana lub diakona delegowanego przez jednego z nich oraz wobec dwóch świadków. Przez ordynariusza miejsca upoważnionego przez prawo do asystowania przy zawieraniu małżeństwa należy rozumieć biskupa rzymskiego, biskupa diecezjalnego, prałata prałatury personalnej, opata opactwa terytorialnego, wikariusza apostolskiego, prefekta apostolskiego, administratora apostolskiego ustanowionego na stałe, wikariusza generalnego oraz wikariusza biskupiego (por. kan. 134 §1–2 oraz kan. 368 KPK). Przez proboszcza należy rozumieć prawnie ustanowionego pasterza parafii, administratora parafii, proboszcza parafii personalnej, duszpasterza parafii tymczasowej. Wątpliwość zachodzi tutaj odnośnie do wikariusza parafialnego kierującego parafią podczas jej wakansu (przed ustanowieniem administratora parafii) oraz podczas nieobecności proboszcza (por. kan. 549 KPK). Władza ordynariusza miejsca i proboszcza, jako zwyczajnych świadków urzędowych upoważnionych na mocy prawa do błogosławieństwa małżeństw, ma charakter terytorialny. Ich władza obejmuje odpowiednio swoim zasięgiem granice diecezji i parafii. Terytorialny charakter tej władzy pozwala ordynariuszowi miejsca i proboszczowi ważnie asystować przy małżeństwach nie tylko swoich parafian, lecz także obcych, jeśli jedno z nich należy do obrządku łacińskiego (por. kan. 1109 KPK). W takim przypadku ordynariusz miejsca i proboszcz zobowiązani są do przeprowadzenia badania kanonicznego lub upewnienia się, że zostało ono należycie przeprowadzone.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Zaufał i nie zawiódł się
O św. Stanisławie Kostce rozmawiają jezuiccy nowicjusze z Gdyni: Marcin, Szymon, Jakub i Mateusz
Reszta
O kryzysie Kościoła mówi się dziś bardzo wiele, choć nie jest to w jego historii sytuacja nowa.
