Odkrywcy

Ale miała ta decyzja także drugie dno, ukryte tło, swoją osobistą historię.

Oto nastają grudniowe dni 2006 r., media trzęsą się od doniesień na temat przeszłości arcybiskupa Wielgusa. W „Bojanowskim” trwa kolęda. Zelga, jak tysiące księży w Polsce, zadaje sobie pytanie: czy ludzie się teraz odwrócą od Kościoła? Ale kaplica na Ostańcu pęka w szwach i proboszcz dostrzega w niej nowe twarze; ci, co jeszcze niedawno manifestowali swój dystans do Kościoła, teraz, nagle, jakby chcieli zademonstrować jakieś z nim współodczuwanie. Czegoś podobnego nie zarejestrował od czasu śmierci Papieża.

Tak samo po kolędzie; to właśnie wtedy zza dotąd zamkniętych drzwi ks. Adam odbiera zdumiewające sygnały: najpierw uchyla je niewierzący profesor wyższej uczelni i jego, proboszcza, pociesza, że Kościół ten cios przetrwa. I uchyla je agnostyk, który ostatni raz przyjął kolędę z ćwierć wieku temu. – Może by ksiądz – powiada – herbaty się napił.

Zelga, przejęty tym wszystkim, ledwie śpi po nocach. Kipi. Rozmyśla. I w końcu chyba już wie, czego jest świadkiem, już pojmuje. – Myśmy wyssali emocjonalne związanie z Kościołem – dzieli się swym odkryciem na niedzielnej Mszy. – Ono czasem przybiera postać agresji, a czasem uwielbienia, czasem jest moherowe, a czasem kapeluszowe, czasem słychać w nim chichot diabła, a czasem anioła – ale jest, istnieje.

I zaraz po tym odkryciu ksiądz Adam pojmuje, że to jest wielki kapitał, i że potężna jego cząstka przycupnęła także za zamkniętymi drzwiami ursynowskich bloków. Chciał jej dotknąć, poruszyć.

Więc po facecie z dżemem puka dalej.

Drzwi otwierają się co dziesiąte. Za jednymi mieszka Don Juan Gniewny: niemłody, zgarbiony, brwi krzaczaste, wzrok ciężki. – Ksiądz tu próbuje dokonać ekspansji Kościoła – mówi na dzień dobry. – Ja sobie nie życzę. – Zelga na to: – Czy ja na podbijacza wyglądam?

I nie wiadomo: czy dlatego, że tego dnia wiatr świstał we framugach jak oszalały, a może z tego powodu, że w telewizorze nie było nic ciekawego, Gniewny pokazuje drogę do pokoju: – Niech ksiądz wejdzie. Siadają. Stół między nimi, za stołem kredens, za jego szybą kilka zdjęć. – Kto to? – Dzieci. I naraz Gniewny się rozgaduje. Te dzieci z różnych są związków, „bo wie ksiądz, do bab szczęścia nie miałem”. I toczy się ta opowieść jak kula śnieżna, od imienia do imienia, od rozstania do rozstania – bez oskarżeń, ocen, pretensji, a Zelga myśli: to jest spowiedź. Taka, którą nie wiara dyktuje, lecz samotność.

Za drugimi drzwiami mieszkają państwo Rana: on i ona wychowani bez Boga. Ale jak matka umierała, kazała posłać po księdza. I przyszedł zielonoświątkowiec, bo żaden katolicki nie chciał. – Jezu – mówi Zelga. – Czułem, jakby ktoś dał mi w twarz.

Za następnymi drzwiami Trochę Inni: weganie, ona z czerwonym czubem na głowie, on z warkoczami po plecy, zakolczykowani. – Chcecie odmówić modlitwę? – pyta proboszcz. – Nie. Porozmawiali o kuchni wegańskiej, o pogodzie.