Prawdziwa śmierć, prawdziwe życie

Trudno wytłumaczyć te zawiłości, ale może wystarczy powtórzyć, jak podczas Drogi Krzyżowej: „Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie”... „Błogosławimy”, czyli okazujemy Ci podziw i wdzięczność, i widzimy szczęście w tym, co czynisz. Błogosławiony jest przecież ten, który jest szczęśliwy i czyni nas szczęśliwymi. Uczestniczymy więc w Twoim szczęściu. Jakim? „Żeś przez krzyż i mękę swoją świat odkupić raczył”. Sens naszych rozważań tkwi w tych słowach i czternastu ukłonach: przy każdej ze stacji Męki Pańskiej, a od paru lat – piętnastu, bo kłaniamy się też – i dobrze, że o tym nie zapominamy – Zmartwychwstałemu.

Jezus bierze krzyż na ramiona. My też mamy tak robić? Bez słowa skargi?

Za duże wymagania! Proszę się skarżyć. I proszę być tym, który skarg słucha, cierpliwie, nie mówiąc: „Skończ już, weź się w garść”.

Skarga to nie przejaw słabości?

A dlaczego mamy nie być słabi, przecież tacy też jesteśmy. Powinniśmy jedynie powstrzymywać się przed powiedzeniem: „nie, nie zgadzam się, nie chcę”... Już nie wymagajmy, by ktoś miał mówić: „bardzo proszę” i z uśmiechem brał na barki każdy krzyż. Jeśli się nie powie „nie” – to już będzie bardzo dużo. A właściwie wszystko, o co chodzi.

Byłam wolontariuszem hospicyjnym i opiekowałam się dziesiątkami osób, z których wiele robiło wszystko, by swoim cierpieniem nie obciążać tych, z kim czuli się najmocniej związani. Swoich się oszczędza – lepiej wyżalić się komuś, o kim się wie, że jest profesjonalistą. Jak kotu daje się słupek, by mógł ostrzyć pazury o niego, a nie o najlepszą kanapę, tak wolontariusz powinien być zadowolony, gdy to jemu ktoś opowie – lub wykrzyczy – słowa skargi. Profesjonalizm jest w tym przypadku uwolnieniem od egocentryzmu, w którym normalnie tkwimy.

Pierwszy upadek. Dlaczego powinniśmy się podnieść? Czy będziemy niezłomni, czy nie, nasze życie skończy się przecież tak samo.

Ta Droga mówi co innego – życie nie kończy się w grobie. Taką perspektywę trzeba mieć na uwadze, mobilizując się do kolejnego powstania. Co nie znaczy, że warto wierzyć, bo przynajmniej przy śmierci będzie łatwiej... Jezus umarł prawdziwą śmiercią i my też w pewnym momencie nie przejdziemy ot tak sobie do innego życia. Czeka na nas, jak na Niego, śmierć nie złudna czy ulgowa, ale ludzka.

I to tyle, bo wiemy całkiem sporo o umieraniu, ale śmierć wychodzi poza dostępne nam doświadczenie; nie ma z niej powrotu i nikt nie opowie nam, jak to jest. Ale może nie powinniśmy być tacy wścibscy? Najważniejsze jest to, co On zechciał nam objawić i na co odpowiadamy aktem wiary – że ostateczną przyszłością człowieka jest to, że Bóg będzie w nim wszystkim.