Wiara przez dotyk

Kiedy pod koniec marca kard. José Saraiva Martins, prefekt watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, zasugerował, że wkrótce po beatyfikacji Jana Pawła II jego ciało prawdopodobnie zostanie wyniesione z Grot Watykańskich piętro wyżej, do kaplicy św. Sebastiana w Bazylice św. Piotra, nie wzbudził – także w Polsce – specjalnych kontrowersji. Wielu z nas ucieszyła nadzieja, że już wkrótce (wedle przecieków i sugestii niektórych hierarchów 16 października) będziemy mogli zobaczyć Papieża w przeszklonym relikwiarzu umieszczonym niedaleko „Piety” Michała Anioła. Szczególnie że, jak zapewnili kurialni urzędnicy, środki chemiczne użyte przed uroczystościami pogrzebowymi w kwietniu 2005 r. doskonale zakonserwowały jego ciało.

Serce na Wawel

Niecałe dwa tygodnie później niepokój wśród części katolików wywołał przewodniczący trybunału ds. beatyfikacji bp Tadeusz Pieronek: w wywiadzie dla „Wprost” przyznał, że istnieje możliwość przywiezienia papieskiego serca na Wawel. Burza medialna wybuchła jednak dopiero miesiąc później, kiedy „Gazeta Wyborcza” doniosła, że wiele polskich sanktuariów rozpoczęło starania o pozyskanie papieskich relikwii – od fragmentów sutanny przez kości po serce. Artykuł „GW” skrytykował w wypowiedzi dla PAP bp Stanisław Budzik mówiąc, że „niepoważne i przedwczesne są dywagacje na temat sprowadzenia do Polski relikwii z ciała Jana Pawła II, gdyż nie został on jeszcze nawet beatyfikowany”. Sekretarz Episkopatu dodał, że w chwili wyniesienia na ołtarze najcenniejszą papieską relikwią w Polsce stanie się przestrzelony kulą Ali Agcy zakrwawiony pas sutanny, ofiarowany klasztorowi jasnogórskiemu.

Nieprawdziwości informacji „Gazety” starał się dowieść „Dziennik”. Cytowany w artykule Bogumiła Łozińskiego ks. Robert Nęcek, rzecznik kard. Stanisława Dziwisza, odżegnał się od pomysłów dzielenia ciała Jana Pawła II i wykluczył, by Kraków mógł się starać o jego relikwie. W podobnym tonie wypowiedzieli się abp Nycz, abp Głódź i kustosz sanktuarium w Ludźmierzu ks. Tadeusz Juchas. „Dziennik” dotarł też do o. Gabriela Bartoszewskiego, znawcy prawa kanonizacyjnego, który przypomniał, że w XIII w. Kościół zakazał dzielenia ciał papieży i wyjmowania z nich serc. Ekshumację ciała i pobranie relikwii kości (tzw. relikwii pierwszego stopnia) dopuszcza się dopiero po kilkudziesięciu latach.

Nie można wykluczyć, że niechętne wypowiedzi duchownych wywołał fakt, iż rewelacje dotyczące relikwii Papieża opublikowała źle widziana w zakrystiach „Wyborcza”. Całkiem niedawno bowiem – po wypowiedzi bp. Pieronka dla „Wprost” – ks. Nęcek mówił, że „z pewnością którąś z relikwii Jana Pawła II Kraków otrzyma”, a ks. Juchas zapowiadał starania o relikwie pierwszego stopnia (wywiad dla „Metra”). Nie mówiąc o tym, że już dwa lata temu o możliwości przewiezienia na Wawel papieskiego serca mówił dziennikarzom kard. Zenon Grocholewski, prefekt Kongregacji Wychowania Katolickiego.

W medialnej przepychance zabrakło refleksji nad sprawą fundamentalną: do czego potrzebne nam relikwie Jana Pawła II?