Program na życie

Zwyczajna miara

Podczas przyjęcia weselnego Ciesielskich, pod koniec czerwca 1957 r., Jerzy wstał i zaczął dziękować za dar miłości. Danutę Abrahamowicz, przyjaciółkę obojga, wzruszył widok rosłego mężczyzny, uczuciowego, ale jednak zawsze opanowanego, który publicznie mówi o tym, jak bardzo kocha kobietę, z którą się ożenił. Tak jej się na początku wydawało, że Jurek mówi o Nanie, czyli o Danucie. Dopiero po chwili zorientowała się, że mówi o... Bogu. Spojrzała z niepokojem na Nanę. Zobaczyła pełnię szczęścia.

Przed ślubem Jerzy zamknął się na kilka dni w Tyńcu. Potem spotkał się z ks. Karolem Wojtyłą, z którym, jak większość jego przyjaciół ze studiów, od początku lat 50. wyjeżdżał na kajaki i chodził po górach: „Myślę, że to ta dziewczyna ma być moją żoną, że Pan Bóg mi ją daje”. Na 37-letnim księdzu takie ustawienie sprawy robi wrażenie. Trzy dekady później, już jako papież, napisze w książce „Przekroczyć próg nadziei”: „Jak gdyby nie szedł za głosem tylko własnych upodobań, ale przede wszystkim za głosem Boga samego. Wiedział, że od Niego pochodzi wszystko dobro, i wybrał dobrze”.

Już wcześniej zastanawiało go, dlaczego ten student uznał za swój najzwyklejszy obowiązek dążenie do świętości. Egzaltacja? Bigoteria? Inaczej go zapamiętał z wypraw kajakowych. Ciesielski twardo chodził po ziemi. Z inżynierską precyzją osiągał to, na czym mu zależało: czy chodziło o studia na dwóch kierunkach, uczenie kolegi pływania na „Kaczym Dołku” na krakowskim Dąbiu czy zorganizowanie wypraw kajakarskich po wodach Drawy, Brdy albo Czarnej Hańczy. Byli i tacy, którzy wspinali się z nim po górach.

„Wiele przemierzyliśmy razem dróg” – napisze Wojtyła. „Wodnych i górskich, pieszo czy na nartach”. Ale ta najważniejsza wiązała się chyba z tym, jak dziewięć lat młodszy kolega widział swoje miejsce w Kościele: „Nie miał żadnych wątpliwości, że jego powołaniem nie jest ani kapłaństwo, ani życie zakonne. Wiedział, że ma być świeckim”.

I nie uważał tej możliwości – co w polskim Kościele lat 50. nie było takie ewidentne – za gorszy wybór słabszych ludzi, których nie stać na wyrzeczenie się rodziny na rzecz miłości przez wielu uznawanej za jedyną prawdziwą i czystą.

„Program na życie” Jerzego Ciesielskiego opierał się na innych założeniach: jego drogą było małżeństwo – miłość do kobiety i posiadanie z nią dzieci.

Dążenie do świętości Ciesielski przekłada na „zwyczajną miarę swoich obowiązków”.

Maria: – Tato nie opowiadał o swojej drodze do świętości, ze mną o tym nie rozmawiał. Może z mamą?

Danuta: – Ale o czym tu rozmawiać? Raczej się zastanawialiśmy, co zrobić, by było lepiej, gdzie popełniliśmy błąd, gdy szło coś nie tak. Nie mieliśmy przed sobą tajemnic: wspólnie się modliliśmy i wspólnie robiliśmy rachunek sumienia.

Maria: – W sobie zatrzymałam atmosferę domu z czasów, gdy rodzina była w komplecie: dom absolutnego spokoju, bezpieczeństwa i pewności, wyznaczonych granic, ale też swobody i radości życia. Nie wiem, które z rodziców wpoiło mi przekonanie, że trzeba być odpowiedzialnym, nawet gdy jest się dzieckiem.

Danuta: – Kiedy mąż był już w Chartumie, Marysia przyszła do mnie i powiedziała: „Mamusiu, jak ta Kasia wygląda: rozczochrana, bluzka niedopięta. Co sobie ludzie pomyślą? Że tatuś wyjechał, a mamusia o nas nie dba?”.

Maria: – Nie mam wspomnienia rozdzielności rodziców – było jedno zdanie. Może i dyskutowali, ale nie w naszej obecności, więc jeśli któreś coś powiedziało, to Roma locuta, causa finita.

Danuta: – Zasadnicze decyzje podejmowaliśmy wspólnie. Chodziło tylko o to, żeby było dobrze – by zrobić to, czego się w życiu podjęliśmy, najlepiej jak tylko się da. Tak uważał Jerzy: nieważne, co się robi, ważne jak; byle nie tracić czasu, byle na koniec dnia nie mieć wyrzutów sumienia, że coś się straciło bezpowrotnie. To się wydaje tak proste, że właściwie sama się zastanawiam, gdzie ta świętość.