Jaki model wychowania seksualnego: A, B czy C?

Każdy z uczestników ma podjąć trzy obowiązkowe kontakty (symbolizowane uściskiem dłoni), a jeżeli zechce, może mieć czwarty. Kiedy wszyscy uczestnicy mają zamknięte oczy, prowadzący grę wyznacza osobę „zarażoną”, która przekazuje swoim „partnerom” informację o zarażeniu poprzez dyskretne podrapanie podczas uścisku. Być może ta gra pokazuje jak rozprzestrzenia się wirus, ale ma również uboczne działania edukacyjne.

Nastolatek uczy się, że tak wygląda typowa impreza młodzieżowa: każdy prowadzi aktywne życie seksualne i ma stałego partnera, ale może go zdradzić i podejmować kontakty seksualne z wieloma osobami. Ponadto mamy tu do czynienia z modelowaniem zachowań (trzy obowiązkowe kontakty seksualne) ^[11]. Ale ta gra spełnia rzekomą zasadę „obiektywności” – znowu nikt nie omawia tego na tle jakiegoś systemu aksjologicznego…

Federacja jest autorką Porozumienia na rzecz upowszechnienia edukacji seksualnej dzieci i młodzieży w polskiej szkole podpisanego 20 I 2009, w którym apeluje o zorganizowanie sieci ogólnodostępnych punktów świadczących młodzieży poradnictwo w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego. Jest to postulat IPPF i takie punkty działają m.in. w Wielkiej Brytanii. Młodzi ludzie bez wiedzy rodziców mogą uzyskać w nich bezpłatnie środki antykoncepcyjne i dostęp do aborcji.

Rola rodziców

Jedną z naczelnych zasad wychowania jest to, że rodzice są pierwszymi i niezastępowalnymi wychowawcami^[12]; dotyczy to również wychowania w zakresie płciowości.

Człowiek najlepiej kształtuje swoje człowieczeństwo w rodzinie. Wychowując się w prawidłowym środowisku rodzinnym, poprzez obserwację swoich rodziców i innych członków rodziny zyskuje właściwą identyfikację seksualną, uczy się ról związanych z płcią, sposobów wyrażania uczuć, miłości, dzielenia się z innymi, ofiarności, troski, współpracy i odpowiedzialności za życie rodzinne. Prawo naturalne i państwowe jasno określa, że to rodzice są głównie odpowiedzialni za wychowanie swoich dzieci. Zasada ta występuje również w prawie międzynarodowym i konwencjach ratyfikowanych przez Polskę np. Konwencji o prawach dziecka.

Respektują ją również dokumenty oświatowe: Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty oraz Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 19 VII 2002 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu nauczania szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wiedzy o życiu seksualnym człowieka. Nakłada ono na dyrektora szkoły obowiązek organizowania co najmniej jednego, corocznego spotkania nauczyciela wychowania do życia w rodzinie i wychowawcy klasy z rodzicami niepełnoletnich uczniów oraz pełnoletnimi uczniami, na którym nauczyciel przedstawia pełną informację o celach, treściach programu, podręcznikach i środkach dydaktycznych.

Po takim spotkaniu rodzice wyrażają zgodę lub nie wyrażają zgody na uczestnictwo swojego niepełnoletniego dziecka w zajęciach, uczniowie pełnoletni sami podejmują decyzję. Postępowanie to respektuje prawo rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnym systemem wartości. Szkoła kieruje się tu zasadą pomocniczości.
 

^[11] J. Szymańska, Podstawy współczesnej profilaktyki
^[12] A. Urbaniak, Wychowanie do życia w rodzinie – cele i zasady, w: E. Ozimek, Wychowanie – potrzeba dziecka – zadanie domu i szkoły, Poznań 1999, s. 103.