Sam jako biskup zdziałam niewiele

To tylko jeden przykład napięcia, jakie istnieje między Kościołem z wyboru a wiarą masową. Nie chodzi mi o przeciwstawianie elit masom. Formowanie i przygotowywanie elit traktuję jako pogłębianie katolicyzmu tradycyjnego, czyli próbę zapuszczania tego głębokiego korzenia wiary, który jest potrzebny wszystkim.

Na koniec powiem jeszcze o mediach i ich udziale w ewangelizacji. Nie tylko w informowaniu o Kościele, ale o ich obecności w ewangelizacyjnej misji Kościoła. Bardzo mi odpowiada formuła ubiegłorocznego laureata Nagrody „Ślad”, pana Szymona Hołowni, który powiedział, że widzi swą rolę w mediach w ten sposób, że nie działa w budynku kościelnym, lecz przed nim, nawet dość daleko przed kościołem, i próbuje pokazywać drogę. Drogę do kościoła-budynku, ale przede wszystkimi do Kościoła-wspólnoty. Do Kościoła, którym wszyscy jesteśmy.

Bez mediów Kościół dzisiaj nie poradzi sobie w głoszeniu Ewangelii, bo bardzo szybko zawęzilibyśmy się do kręgu ludzi przekonanych, których i tak przy sobie mamy, więc ta wysepka by się stopniowo zmniejszała. Znów nawiążę do Nagrody „Ślad”, którą w tym roku otrzymał ks. Marek Gancarczyk, redaktor naczelny „Gościa Niedzielnego”. Jego pismo to znakomity przykład pisma katolickiego otwartego na problemy społeczne, etyczne, polityczne, a ostatnio nawet także na problemy gospodarcze. Dzięki temu ma szanse trafiać także do ludzi mniej związanych z Kościołem. Jeżeli gazeta kościelna jest rozprowadzana tylko poprzez parafie, to trafia do 10% ludzi, którzy są w kościele i do ich rodzin, natomiast nie trafia do tych, do których trafić powinna. „Gość Niedzielny” słusznie robi inaczej.

Nie obejdzie się także bez mądrej obecności ludzi Kościoła w mediach publicznych i prywatnych, nawet jeżeli czasem przysparzają one Kościołowi sporo kłopotów i stawiają trudne pytania. Także wtedy trzeba tam być obecnym. Trzeba prostować, a nie denerwować się – również wtedy, gdy media hasają po tych polach, które niekoniecznie należą do istotnej misji Kościoła, ale to jest dla nich w tym momencie ciekawe. Jeżeli to robią uczciwie, solidnie, w duchu prawdy, to czasem gorzką prawdę trzeba przyjąć z życzliwością, wierząc, że służy to dobru sprawy.

Generalnie – musimy pamiętać, że jako Polacy, polscy katolicy mamy wielką szansę. Wspaniałą sprawą jest fakt, że – jak wynika z opracowań ks. Witolda Zdaniewicza, dyrektora Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego – od lat sześćdziesiątych wskaźnik osób praktykujących utrzymuje się w Polsce na stabilnym wysokim poziomie. Było wyraźne wahnięcie w górę w roku jubileuszowym 2000, natomiast lata 2004 i 2005 przyniosły pewne obniżenie. Nie można jednak mówić o jakimś zasadniczym spadku. To jest przykład fenomenu polskiego katolicyzmu, który socjologowie wielkiej międzynarodowej klasy uznają za specyfikę Polski i szansę na przyszłość. Ale ja ciągle powtarzam, że za darmo nie uda nam się tej szansy wykorzystać. Owszem może tak być, że Polska będzie krajem i nowoczesnym, i religijnym – ale do tego trzeba naszej ciężkiej pracy.