W pół drogi do wolności

Skazani w Wąsoszu mówią, że na co dzień nie ma tu zwierzania się ze swoich problemów. Każdy ma swoje, ceni się tych, którzy nie wyciągają ich na zewnątrz, nie pogarszają i tak już kiepskiej sytuacji. Medytacja to też cisza. Ale mówią również, że pociąga ich w niej wolność: tu nikt niczego nie nazywa, nie zakazuje. To też prawdziwe chrześcijaństwo, ale jednak inne niż w kościele. Nikt nie wychodzi wyżej od innych, aby powiedzieć: tego nie wolno. W medytacji granice wyznaczają sobie sami. Mówią: „jak już zaczniesz...”. Jeden z nich zrezygnował po miesiącu. Minęły trzy następne. Wrócił. Brakowało mu tego. Inny przyznaje, że specyficzne miejsce, w którym teraz jest, nastraja do zastanawiania się nad sensem życia.

W więziennej bibliotece prawie wszystkie książki są w okładkach z szarego papieru. Tylko półka o medytacji pozostaje kolorowa. Na spotkaniu edukacyjnym skazani omawiają przeczytaną literaturę. Zdarza się, że wspólnie analizują fragment Pisma Św. – pod kątem duchowym, ale i psychologicznym. Niedawno rozmawiali o książce Thomasa Mertona „Mądrość pustyni”. Każdy losował po jednej przypowieści. Mógł ją odnieść do siebie, do swoich doświadczeń.

Własnym samochodem, raz na 2-3 miesiące, przyjeżdżają do Wąsosza wolontariusze z grupy medytacyjnej duszpasterstwa akademickiego w Katowicach. Dziś jest ich trzech: pisarz, przedsiębiorca oraz młoda architekt.

– Mówienie o tym, czym jest medytacja, to niepotrzebne naznaczanie umysłu człowieka – słyszę od nich. – Każdy znajdzie swoją odpowiedź. Medytować może każdy, bo cisza jest wspólna dla wszystkich. Dopóki nie ma słów, nie różnimy się. Ale dla nas w medytacji bardzo ważny jest przymiotnik „chrześcijańska”. Medytacja to spotkanie z Chrystusem – mistrzem, który jest w nas. To forma osobistego kontaktu z Bogiem, na tyle bliskiego, na ile stać nas w danej chwili. Na spotkaniach z więźniami widzimy czasami twarze jakby nieobecne. Coś jednak spowodowało, że przyszli na spotkanie. Z nami jest tak samo. Nie wiemy, dlaczego tu jesteśmy i jak to się ma zmieniać. Po prostu jesteśmy.

Po obiedzie sala ponownie zapełniła się osadzonymi – przyszło kilkunastu. Usiedliśmy wszyscy w wielkim kole. Cisza, prosta postawa, koncentracja, synchronizacja oddechu. Mantra. Dwadzieścia minut z samym sobą było pełne wydarzeń – choć czas upłynął szybko.

Stanisław nie wyszedł tego dnia na wolność. Jego prośbę sąd odrzucił. Zostanie tu jeszcze rok – chyba że szczęście dopisze mu przy wniosku, z którym mogłoby wystąpić kierownictwo zakładu. Kiedy informacja dotarła do Wąsosza, zamknął się na chwilę w swoim pokoju. Potem jednak wrócił na medytację z wolontariuszami z Katowic.

– Chciałabym, żebyście go wsparli – powiedziała wcześniej reszcie skazanych Urszula Wojciechowska-Budzikur. – Widocznie musi tu jeszcze z jakichś powodów pobyć, może ma tu jeszcze coś dobrego do zrobienia.

Tylko w kwestii medytacji chrześcijańskiej w wąsoskim zakładzie pozbawienia wolności panuje całkowita wolność.