Czas na nasze świadectwo

WIESŁAWA LEWANDOWSKA: – Spośród wielu Pani śmiałych działań politycznych to ostatnie ściągnęło chyba najwięcej gromów na Pani głowę. Dlaczego zdecydowała się Pani wydać otwartą wojnę tzw. genderystom?

BEATA KEMPA: – Dlatego, że, moim zdaniem, to oni natrętnie lansując swoją ideologię, wydali wojnę całemu społeczeństwu, a przynajmniej tej jego większej części, która nie godzi się na niszczenie podstaw tradycyjnej rodziny. I to wojnę dość podstępną, podjazdową, pełną zasadzek. Od pewnego czasu do mnie i do moich współpracowników zaczęły docierać niepokojące sygnały o tym, że w przedszkolach realizowane są jakieś dziwne programy wychowawcze. Zebrałam konkretne informacje, które stały się podstawą interpelacji poselskiej do pani minister edukacji narodowej. Zapytałam, czy programy tzw. równościowego przedszkola są ministerstwu znane i przez nie zatwierdzane. Okazało się, że nie są. Ale, jak widać, mogą bez przeszkód wchodzić do programów edukacyjnych tylnymi drzwiami.

– I nie budzą żadnych urzędowych zastrzeżeń?

– Myślę, że w najlepszym razie problem jest po prostu niedostrzegany, bagatelizowany.

– A może w ministerstwie i kuratoriach mile widziane jest tego rodzaju ubogacenie programów?

– Ministerstwo i kuratoria mają obowiązek zapewnić dzieciom nie tylko dobrą edukację i wychowanie, ale również bezpieczeństwo, także psychiczne. Rodzice powinni dokładnie wiedzieć, komu i w jakim celu powierzają swoje dzieci. Tymczasem dzieje się coś takiego, na co nie mają wpływu, o czym nawet nie wiedzą, czego nie rozumieją. Mówi się im, że np. na seksualizacji przedszkolaków polega nowoczesność i postęp. Dlatego ucieszył mnie „List biskupów”, który w sposób bardzo wyważony opisał realizację ideologii gender jako zagrożenie dla tradycyjnej rodziny. Podniosła się wielka histeria, że Kościół niczego nie rozumie, że jest wsteczny, że wstyd przed Europą…

– A Pani jeszcze dolała oliwy do ognia, przenosząc problem na forum sejmowe.

– Uznałam, że powołanie parlamentarnego zespołu „Stop ideologii gender” jest w tej sytuacji niezbędne. A jak się już wcześniej okazało, walką z ekspansją ideologii gender zajmuje się już w Polsce wiele oddolnie powstających stowarzyszeń, wielu ludzi myślących.

– Zespół nazywa się wprost „Stop ideologii gender” – nie chodzi więc o dyskusję z przeciwnikiem?

– Trudno dyskutować z przeciwnikiem, który robi swoje, a z wszystkiego innego tylko szydzi… My uważamy, że ta ideologia jest wprost szkodliwa dla człowieka. Degraduje go, zaburza psychikę (zwłaszcza, gdy jest zaszczepiana od dziecka), niszczy więzy międzyludzkie. Zespół istnieje dopiero kilka tygodni, a już zgłosiło się do nas bardzo wiele osób i środowisk dotkniętych w jakiś sposób przez bezwzględną promocję gender, np. studenci narzekający na genderową indoktrynację (i nie chodzi tu o tzw. gender studies), na którą muszą się godzić w obawie przed represjami dominującego na wielu wyższych uczelniach genderowego lobby. Jedna ze studentek napisała mi, że przeciwnicy gender nie są dopuszczani do dyskusji, że są rozliczani ze znajomości tylko poprawnych, jedynie słusznych lektur. Coś nam to przypomina, prawda?

– Aby skutecznie walczyć z chorobą, trzeba ją dobrze rozpoznać. W jaki sposób sejmowy Zespół zamierza likwidować ekspansję ideologii gender?

– Mimo że zjawisko jest rozproszone, niejednoznaczne i rzeczywiście trudne do określenia, to idąc po nitce do kłębka, postaramy się zdiagnozować problem, opisać metody działania, a przede wszystkim zamierzamy ustalić, z jakich środków korzystają grupy i organizacje wdrażające ideologię gender. Jeśli w grę będą wchodziły środki publiczne, to będziemy się starali nakreślić mapę przepływu tych środków. Chcemy tę wiedzę uzyskać poprzez interpelacje poselskie kierowane do ministra finansów, ministra zdrowia, ministra edukacji. Wiemy już np., że program równościowego przedszkola jest realizowany głównie ze środków unijnych. Myślę, że uda się nam określić zarówno moc rażenia tej ideologii, jak i rozmiar korzyści materialnych, jakie być może przynosi ona konkretnym osobom. Ważną częścią naszego działania będzie rozmowa ze specjalistami – psychologami, nauczycielami, metodologami – będzie to naprawdę poważna dyskusja na ten temat. Sejm jest znakomitym forum do tego rodzaju debat i spotkań.

– Wielu posłów jest przeciwnego zdania, dość zjadliwie krytykuje tego rodzaju pomysły, już dziś szydzi z kościelnych i prawicowo-konserwatywnych specjalistów.

– To ci, którzy uważają, że przeciwników gender powinno się wyrzucić nie tylko z Sejmu, ale i z Polski. Jeżeli uważają, że Sejm nie jest miejscem na debatę ekspertów w ważnych dla dużej części Polaków sprawach, a może być miejscem prowokujących happeningów w ich wykonaniu, to można im tylko współczuć… I naprawdę nie sposób z nimi dyskutować.

– Oni mówią, że to z Panią nie można dyskutować, bo nie wie Pani, co to jest gender.

– Obawiam się, że oni sami dobrze tego nie wiedzą. Skoro – jak mówią – gender to tylko promowanie równouprawnienia, niedyskryminowania kobiet, wyrównywania szans, to dlaczego tę ideę równości w sposób co najmniej dziwny wtłaczają przedszkolakom? Na przykład poprzez specjalnie zaprogramowane ćwiczenia-zabawy, które mają prowadzić do tego, aby kilkuletnie dzieci mogły same określać i wybierać swoją płeć. Można przypuszczać, że gender to dalekosiężny psychospołeczny projekt, bardzo groźny dla człowieka. To swoista inżynieria prowadząca do oderwania płci kulturowo-społecznej od biologicznej. Taki „nowy wspaniały świat”, tylko nieco inaczej.