Milczenie i egoizm świata

Darfur. Od 2003 roku trwa krwawy konflikt, który spowodował śmierć 200 tysięcy ludzi i uchodźstwo ponad 2 milionów (wewnętrzne bądź zewnętrzne: Czad, Republika Środkowoafrykańska). W Darfurze pracuje ok. 80 organizacji międzynarodowych (w tym 13 agend ONZ) i 13 tysięcy pracowników humanitarnych. Obozy dla IDP w Darfurze są przepełnione. Brakuje studni, systemów dystrybucji wody, jedzenia, leków, środków higieny etc. Jednym ze skutków ostatniej powodzi jest epidemia cholery. Ogromnym problemem jest ochrona dzieci i kobiet przed przemocą i wykorzystywaniem seksualnym samych rebeliantów oraz arabskich milicji. Szczególnie narażone są kobiety szukające chrustu w buszu poza terenem obozu. W związku z zagrożeniem przemocą wobec własnych pracowników takie organizacje jak Oxfam, Norwegian Refugee Council czy Save the Children musiały zawiesić część działań w niektórych rejonach Darfuru.

Sri Lanka. Wieloletni konflikt pomiędzy siłami rządowymi i „tamilskimi tygrysami”, który eskalował w 2006 roku, spowodował śmierć 3 tysięcy osób, ponad 20 tysięcy stało się uchodźcami. Do tej liczby należy doliczyć uchodźców, którzy od czasu tsunami nie powrócili jeszcze do swoich domów. Obie strony konfliktu uderzają przede wszystkim w ludność cywilną, łamiąc jej prawa oraz niszcząc domy i dobytek. Utrudniony dostęp na tereny konfliktowe uniemożliwia organizacjom niesienie pomocy oraz monitorowanie przestrzegania praw człowieka. Najbardziej dotknięte tereny to Jaffna, Trincomalee i Batticaloa.

Nepal. Po zakończeniu dziesięcioletniej wojny domowej (zginęło ok. 13 tysięcy osób) w listopadzie 2006 tylko kilka tysięcy osób powróciło z wygnania. Ciągłe łamanie praw człowieka, tortury i zabójstwa polityczne powodują, że reszta uchodźców – ok. 200 tysięcy – woli poczekać na rozwój sytuacji, głównie w Indiach. Represje maoistów spowodowały zniszczenie kraju, gospodarki, co tym samym pogorszyło warunki socjalne.

Kolumbia. Liczba uchodźców osiągnęła już 3,5 miliona. Jest to spowodowane między innymi konfiskowaniem ziemi rolnikom, handlem narkotykami oraz walką o władzę pomiędzy zwalczającymi się grupami. Masakry lokalnej ludności zdarzają się codziennie. Większość uchodźców mieszka w prowizorycznych slumsach, gdzie warunki życia powodują ogromną śmiertelność. W Kolumbii pracuje ponad milion dzieci pomiędzy 5 a 17 rokiem życia. Wzrosła także liczba dzieci świadczących za pieniądze usługi seksualne i dzieci będących ofiarami handlu.