Demony ukryte w nas

Wiedza duchowa może być szkodliwa?

Dla osób z kompleksami z pewnością tak. Nawet duchowość i dobre intencje mogą przeistoczyć się w coś strasznego. Pamiętam zakonnicę, którą przywieziono do szpitala psychiatrycznego z poważnym załamaniem nerwowym. Po analizie biogramu uznałem, że jej stan jest konsekwencją przeżytego urazu psychicznego. Pochodziła z biednej, wielodzietnej rodziny. W drugiej klasie szkoły podstawowej zjadła koleżance kanapkę. Została przyłapana. Nauczycielka upokorzyła ją przed klasą tak bardzo, jak wcześniej nie upokorzył jej głód. Nikt nie stanął w obronie dziecka, nawet rodzice. Prawdopodobnie błędy popełniły też osoby duchowne, m.in. w przygotowaniu do Pierwszej Komunii św. Dziecku trzeba było najpierw powiedzieć, że jest kochane i cudowne, a dopiero potem ocenić zachowanie, tym bardziej, że z racji biedy i zapracowania rodziców na pewno brakowało mu rodzinnego ciepła, czy poczucia własnej wartości. W tej sytuacji, osamotniona dziewczynka pomyślała, że jedynym sposobem odkupienia swojego grzechu jest złożenie ofiary z siebie. Czuła, że aby uzyskać przebaczenie musi zacząć pomagać innym. Zdecydowała się wstąpić do zakonu. Tam jej uraz został przeniesiony na płaszczyznę duchowo-religijną. Kiedy osobisty problem połączył się z treściami religijnymi, wyobrażeniami na temat kary, odkupienia, misji zbawienia świata, napięcie stało się nie do wytrzymania...

Terapia przywróciła jej wewnętrzną równowagę. Nie zrezygnowała z zakonu, może była trochę inna niż pozostałe siostry, zdziwaczała. Nadal realizowała - z pewnością szczere - pragnienie niesienia pomocy innym. Wiedziała jednak, że w dzieciństwie została skrzywdzona. Cena, jaką przyszło jej zapłacić za zjedzenie cudzej kanapki, była zbyt duża. Zapłaciła nie tylko za swój czyn, ale także za kardynalne błędy dorosłych: nauczycielki i rodziców.

Czy jeśli nie podejmiemy walki z demonami, to z pokolenia na pokolenie będzie ich coraz więcej?

Tak bywa w niektórych rodzinach, instytucjach i społeczeństwach - kolejne pokolenia przekazują następnym swoje kompleksy, ale też dokładają nowe. W pewnym momencie demony wychodzą z ukrycia, np. w postaci terroryzmu, prześladowań, wojen, inkwizycji, nazizmu. Czasami bywa, że jedna silna i opętana jednostka (albo jednostka z demonem, który ma dużą siłę oddziaływania) zaraża całe pokolenia i społeczności. W psychiatrii takie zjawisko nazywane jest "obłędem udzielonym". Jeżeli w rodzinie jest ktoś chory psychicznie, jego bliscy mogą także zdradzać symptomy choroby. Podobny mechanizm można dostrzec w zamkniętych grupach, jakimi są wojsko, mafie, więzienia czy sekty. Jeżeli władzę w zamkniętej grupie przejmuje ktoś opanowany przez demony, wkrótce ci, którzy mu podlegają, mogą zostać opętani, przejmując jego kompleksy. Osoba indukująca obłęd dysponuje często specyficzną charyzmą, której tylko nieliczni potrafią się oprzeć. Potrafi oczarować i zawładnąć duszami innych ludzi. Za przykład mogą posłużyć wszyscy podrabiani uzdrowiciele, fałszywi cudotwórcy, ale też takie postaci, jak Hitler i Stalin. Tyranów na mniejszą skalę można znaleźć w pozornie dobrych rodzinach. Znam takiego ojca, czynnego harcerza, który znęcał się nad swoją córką, karcił ją nawet za to, że nie wytarła kropli wody na stole po zaparzeniu herbaty. Dziewczyna ratowała się pisaniem wierszy i zabawą w teatr, ale w wieku 18 lat trafia do szpitala psychiatrycznego. Jeżeli jeden z członków rodziny (rodzic, małżonek), nie potrafi poradzić sobie ze swoimi problemami i nie umie się z nimi zmierzyć, obdziela nimi bliskich. Niszczy im życie, żeby poczuć się lepiej, żeby inni stali się tacy, jak on.