Kobieta ma mieć swoje życie

W jakim momencie?

O ile protesty osiemnasto- czy dziewiętnastolatka można uznać jeszcze za naturalne, o tyle buntujący się ciągle przeciw mamie trzydziestolatek to raczej zjawisko niezdrowe. Ale nie chodzi tu tylko o wiek... Moim zdaniem, niezdrowe jest już samo postawienie problemu: „napięcie między matką a dziećmi". A gdzie podziewa się ojciec? Jak wygląda jego relacja z żoną i dziećmi? Jeśli udział ojca w wychowaniu zostaje pominięty, łatwo dochodzi do zawłaszczenia przez matkę całej niemal emocjonalności dziecka. Konflikt, i to w ostrej formie, staje się wręcz nieunikniony.

Matka, która ma słabą więź z mężem, ojcem dziecka, doznaje pokusy - a jest ona bardzo silna - by swoje dziecko uczynić zasadniczym punktem odniesienia dla swego życia. Kobieta - matka winna związać się najpierw z mężczyzną - ojcem dziecka. Dziecko jest przecież owocem ich wzajemnej miłości. Winno ono dorastać w ścisłej więzi z matką i ojcem jednocześnie, a jego powołaniem jest opuścić ich oboje i zamieszkać ze swoją żoną (mężem). Kiedy kobieta nie ma oparcia w mężczyźnie, szuka go nierzadko u swoich dzieci.

Czyli trudniej będzie usamodzielnić się dzieciom w rodzinach, w których rodzice kiepsko poukładali relacje między sobą?

Zwykle tak. Matki kompensują sobie wówczas brak więzi z mężem ściślejszym związkiem z dziećmi. Im poświęcają całą uwagę, czas, siły.

Ale jest też druga strona medalu. Bywa że konflikt dorosłego dziecka z matką wiąże się przede wszystkim z jego niedojrzałą postawą. Odnosi się to szczególnie do synów. Gdy matka poświęcając się zaspokaja wszystkie potrzeby syna: daje mieszkanie, sprząta, gotuje, pierze, on - nastawiony do życia egoistycznie i konsumpcyjnie - doświadcza pokusy, by to wykorzystać. Zamiast opuścić ojca i matkę, tak jak Pan Bóg przykazał, poszukać mieszkania, pracy i ożenić się, zostaje u mamy czasami nawet wbrew jej woli. Matka to matka, ona nie wyrzuci syna z domu, nawet jeżeli widzi, że zachowuje się niedojrzałe.

W niektórych społeczeństwach zachodnich, np. we Włoszech, jest to dość powszechne zjawisko. Kiedyś rozmawiałem z mężczyzną, który miał ponad trzydzieści lat i skarżył się, że
mama wciąż kocha go zaborczą miłością. Pytam go: „Gdzie pan mieszka? Kto panu pierze? Kto panu gotuje?". Na wszystkie pytania odpowiadał: „Mama". Pomyślałem: „Cóż ty chcesz od swojej matki? Pozwalasz, by opiekowała się tobą jak niemowlęciem, więc traktuje cię jak niemowlę".

Dorośli mężczyźni za wygodne życie u mamy płacą nieraz słono: brakiem samodzielności, męskimi kompleksami, drażliwością w relacji z kobietami itp. Agresja wielu z nich wobec kobiet ma swoje źródło właśnie tutaj. Mszczą się na przypadkowych kobietach za pozbawione samodzielności i wolności relacje z matką. Dzieje się tak dlatego, ponieważ wolność dla mężczyzny jest ważniejsza od uczucia. U kobiet bywa odwrotnie: uczucie jest ważniejsze od wolności. Kobieta zrobi nieraz z siebie niewolnicę, aby zdobyć względy kochanego mężczyzny. On natomiast zrezygnuje z uczucia kochanej kobiety, jeśli uzna, że zagraża ono jego wolności.

Córkom łatwiej jest odchodzić z domu?

Zwykle trochę łatwiej. W wieku dorastania między matką a córką wytwarza się nieraz rywalizacja. Nie pojawia się ona w relacji matki z synem. Syn rywalizuje raczej z ojcem. Kiedy ojciec jest niedojrzały, pełen męskich kompleksów, jego relacje z dorastającym synem naznaczone bywają poczuciem zagrożenia. Okazją do rywalizacji może być dosłownie wszystko: poglądy polityczne, umiejętności sportowe, upodobania muzyczne, sprawność fizyczna itp. To naturalne, że nastoletni chłopiec chce wygrać z tatą. Nawet jeżeli go kocha i czuje się zależny od niego, chce być od niego silniejszy. Syn chce przerosnąć ojca i to jest normalne. Z czasem, gdy dorośnie, zrozumie, że w życiu chodzi o coś zupełnie innego. Taka postawa syna wymaga męskiej mądrości ojca.