Jego Pasja

Twój Krzyż 
Bez względu na krzyż
Bez względu na ból
Zawsze będzie słońce
Po deszczu.

Być może można natknąć
Być może nawet spaść
Ale Bóg jest zawsze
Aby pomóc przez to wszystko.
„Nigdy nie zostawię cię, nigdy cię nie opuszczę.” (Hbr 13, 5)
(1 sierpnia 2004) Autor nieznany

ZMARTWYCHWSTANIE
TO WIELKIE ŚWIĘTO  MA  PRZYNOSIĆ NADZIEJĘ,
SERCOM CIERPLIWIE CZEKAJĄCYM ALE I NIE ZNAJĄCYM.
TEN CZAS ODRODZENIA, NIESIE ZE SOBĄ CHWILĘ ZBAWIENIA.
WSZYSTKIM WIERZĄCYM W MĘKĘ CIERPIENIA.
ODDANE ŻYCIE BOGA ŻYWEGO, OZNACZA MIŁOŚĆ W SERCU KAŻDEGO.
KAŻDEGO, KTÓRY DOŚWIADCZYŁ ŁASKI,
ŻYCIA DANEGO PRZEZ NAJWYŻSZEGO.
TO ŻYCIE, KTÓRE NAM DANE, PRZEZ KREW I MĘKĘ JEST OCZYSZCZANE.
ABY OTRZYMAĆ W WIECZNOŚCI ŻYCIE I Z GRZECHÓW OBMYCIE.
MIŁOŚĆ ,TO SŁOWO WYRAŻA PEŁNIĘ.
JAK BÓG UKOCHAŁ TĄ LUDZKĄ GŁĘBIĘ.
Mariusz Stankiewicz

ŚW. FAUSTYNA PRZYBLIŻA TAJEMNICĘ WIELKIEGO CZWARTKU
Wieczerza Pańska zastawiona,
Jezus z Apostołami do stołu zasiada,
Jego Istota cała w miłość przemieniona,
Bo taka była Trójcy Świętej rada.
Wielkim pożądaniem pragnę pożywać z wami,
Nim będę cierpiał śmiertelnie,
Odchodząc miłość Mnie zatrzymuje z wami,
Przelewa Krew, oddaje życie, bo kocha niezmiernie.
Miłość kryje się pod postać chleba,
Odchodząc – by zostać z nami,
Takiego wyniszczenia nie było trzeba,
Ale miłość gorąca spowiła Go tymi Postaciami.
Nad chlebem, winem mówi te słowa:
To jest Krew, to jest Ciało Moje.
Choć tajemnicze, lecz miłosne słowa,
I podał Kielich między ucznie Swoje.
Zatrwożył się Jezus Sam w Sobie,
I rzekł: jeden z was wyda Mistrza swego,
Zamilkli i cisza, jak w grobie,
A Jan pochyla głowę na piersi Jego.
Wieczerza skończona,
Pójdźmy do Ogrójca,
Miłość nasycona,
A tam już czeka zdrajca.
Fragment „Dzienniczka” św. Faustyny Kowalskiej (1002)

ZASŁUGĄ JEST MIŁOWAĆ BOGA W NIEPOWODZENIACH
Chociaż nie jest to łatwe żyć w ustawicznym konaniu,
Być przybitą do krzyża różnych boleści,
Jednak rozpalam się miłością w kochaniu,
I jak Serafin, kocham Boga, choć jestem słabością.
O, wielka to dusza, gdy wśród cierpienia,
Stoi wiernie przy Bogu i pełni Jego wolę,
I wśród, największych tęcz i burz, jest bez pocieszenia,
Bo czysta miłość Boża słodzi jej dolę.
Niewielka to rzecz, kochać Boga w pomyślności
I dziękować Mu, jak wszystko się nam dobrze dzieje,
Ale wielbić Go wśród największych przeciwności
I kochać Go, dla Niego Samego, i położyć w Nim nadzieję.
Gdy dusza przebywa w cieniach ogrójcowych,
Wśród bólu goryczy samotna,
Wznosi się do wyżyn Jezusowych,
A choć stale pije gorycz? Nie jest smutna.
Gdy dusza pełni wolę Boga Najwyższego,
Choćby wśród ustawicznych mąk i katuszy,
Przyłożyła usta swe do kielicha jej podanego,
Staje się mocarna i nic jej nie wzruszy.
Choć udręczona, ale powtarza: stań się wola Twoja,
Czeka cierpliwie na chwilę, gdy będzie przemieniona,
Bo choć w największych mrokach, słyszy głos Jezusa: tyś Moja,
I pozna to w całej pełni gdy spadnie zasłona.
Fragment „Dzienniczka” św. Faustyny Kowalskiej (995)

Odpowiedzi uczniów na pytania:  Co to znaczy, że Bóg nas kocha? W czym przejawia się miłość Boga do człowieka?

• Bóg opiekuje się nami.

• Bóg pomaga nam w trudnościach.

• Bóg jest gotowy wziąć mnie w ramiona, gdy już nie mam siły iść.