W oku cyklonu – życie z Adolfem Hitlerem

Ludzie z wewnętrznego kręgu w końcu zaakceptowali Ewę Braun jako część prywatnego życia Führera, który był do niej na swój sposób przywiązany. Przy Ewie Braun, jak pisze Lambert, mógł zejść z piedestału i zaznać relaksu, którego potrzebują cza¬sami także dyktatorzy. Zaletą, którą Hitler preferował najbardziej, była Gemütlichkeit – przytulność, rodzinność i ciepła atmosfera domowa, które go witały, gdy przestępował próg domu. Hitler był nie tylko dyktatorem, ale także mieszczuchem, czułym na konwenanse i pozory. W Hitlerze drzemało zarówno okrucieństwo, jak i ckliwy sentymentalizm. Jak zauważył Michael Burleigh, sentymentalizm był najbardziej niedocenianą, najbardziej istotną cechą nazistowskich Niemiec. Szlochające dziecko, bite zwierzę czy nawet złamany kwiat poruszały bardziej sentymentalną duszę ludzką niż los ludzi, którzy byli głodzeni, torturowani czy mordowani. Sentymentalność pozwalała nazistom oddzielać uczucia od skrupułów moralnych. Obie skrajności istniały w Hitlerze, który unikał np. oglądania bólu, nie odwiedzając żołnierzy rannych na wojnie lub ofiar nalotów samolotów alianckich.

Jak przekonująco udowadnia Angela Lambert, Ewa Braun kochała szczerze Hitlera. Ponieważ nie wyobrażała sobie życia bez niego, przeniosła się do bunkra Kancelarii Rzeszy w Berlinie. Nagrodą było małżeństwo, do którego doszło 29 kwietnia w ostatnich chwilach życia Hitlera i wspólna śmierć 30 kwietnia 1945 r.

Enklawa relatywizmu

Zamknięta społeczność wokół Hitlera była niczym utopia, w której dyktator potrafił zapewnić idealny spokój i dobrobyt. Jak zanotował Albert Speer, w Berghofie obowiązywała zasada, aby nie mówić o rzeczach niemiłych i w ten sposób zapewnić Hitlerowi wypoczynek. W enklawie panował inny porządek, a liczne zasady i rygory obowiązujące na zewnątrz pozostały w zawieszeniu. W rezultacie w najbliższym kręgu Hitlera występował zadziwiający relatywizm. Przyczyniał się do tego sam Führer, który „zapominał” o ustanowionych przez siebie prawach i rozkazach wykrzyczanych przed zgromadzonymi tłumami.

W Berghofie Hitler oglądał bardzo często najnowsze filmy, nie tylko niemieckie, ale także amerykańskie i angielskie, ignorując oficjalną cenzurę. Nawet antysemityzm przestawał być czymś przerażającym. Hitler słuchał płyt z nagraniami wybitnego śpiewaka operowego Josepha Schmidta, którego rodzice byli ortodoksyjnymi Żydami. On sam uciekł z Niemiec w 1933 r., ale jego płyty były sprzedawane w Rzeszy do 1938 r. Plotki o żydowskim pochodzeniu nie przeszkadzały robić kariery ludziom z otoczenia Hitlera. Przykład Reinharda Heydricha jest szczególnie charakterystyczny. Pogłoski o żydowskim rodowodzie jego rodziców, jak wykazały najnowsze badania – nieuzasadnione, prześladowały Heydricha i spowodowały zapewne jego chęć wykazania się w walce z „wrogami” Rzeszy, która zakończyła się wprowadzeniem tzw. ostatecznego rozwiązania.

U boku Hitlera nie brakowało też ludzi, których drogi życiowe wplątały w epizody z
nie-Aryjczykami. Ojczymem Magdy Goebbels był Żyd, Richard Friedländer, frontowy żołnierz z czasów I wojny światowej. Magda nosiła jego nazwisko i w młodości uważała za ojca, a do 1921 r. była związana ze środowiskiem młodych syjonistów. Później, kiedy na krótko poślubiła przemysłowca Günthera Quandta, a po rozwodzie wstąpiła do NSDAP i wyszła za mąż za Jospeha Goebbelsa, całkowicie zerwała kontakty z ojczymem, który aresztowany przez nazistów w 1938 r. zmarł w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie. Gdy w kwietniu 1933 r. naziści zorganizowali bojkot żydowskich przedsiębiorstw, Magda Goebbels i Emma Göring nadal kupowały ubrania w sklepach żydowskich, do czasu aż uniemożliwiły to dekrety o aryzacji wprowadzone pod koniec lat 30.