Słowa i śmierć. Liban

– Nie jesteście Amerykanami, prawda? – patrzą na nas z mieszaniną strachu i fascynacji.
Pisze Hawi:

Może zrodzi się z tych zgliszczy nowe plemię,
śmierć rozproszy, odpędzi wiatr,
może zapulsuje żarem
w lodowcowych pustyniach…
Miłość nasza jest silniejsza od uporu śmierci.
Lecz miłość nie zakiełkuje
z wystygłego ciała
i pokolenia smutnych zmarłych
dążą w tępą paszczę śmierci.

Na latarniach wzdłuż głównej ulicy wiszą zdjęcia mężczyzn w czerni, czasem z zieloną przepaską na głowie. Smutni młodzieńcy z nieobecnym wzrokiem, rzadko który się uśmiecha. Nad głową rozbiegają się złociste promienie… To portret męczennika, po arabsku szahid. Mudżahedin i logo partii Boga z zielonym karabinem.

– Będziemy walczyć, aż zwyciężymy.
– Błagań naszego premiera nikt wtedy nie słuchał. Co to za premier, co żebrze po innych krajach?! My tak nie będziemy!

Jeśli Bóg tak zechce. Znaczy inszallah.
Na oficjalnej stronie ruchu można przeczytać:

Podziwiam i szanuję Hezbollah. Z powodu jego doskonałego poczucia organizacji i dyscypliny. Z powodu jego głębokiej miłości i przywiązania do ojczyzny. I poświęcenia w jej obronie bez względu na cenę. Z powodu nieskończonej odwagi i wytrwałości jego bojowników. Z powodu dobroczynności, którą obdarza wszystkich. Ponieważ oni nienawidzą korupcji. Ponieważ oni wiedzą, kiedy się dopasować, a kiedy nie ustępować. Z powodu ich otwartości na wszystko nowe, jeśli chroni to, co stare i prawdziwe. Ponieważ przelewają krew, abyśmy mogli godnie żyć. Z powodu uśmiechu pana Nasrallaha… Jego nieskończonej mądrości, rzetelnego pragmatyzmu i błyskotliwej inteligencji. Ponieważ nie opuścił nas w czarnej godzinie ognia piekielnego, i dodawał nam otuchy jak ojciec swoim dzieciom.