Obrona wiary katolickiej czy negacja sakramentu małżeństwa?

Pożądliwość, przyjemność, pieszczota

Gdy pisze się o ludzkiej skłonności do grzechu, trzeba pamiętać, że słowo “pożądliwość” jest pojęciem bardziej teologicznym niż psychologiczno-seksuologicznym. Nie należy utożsamiać jej ze współżyciem seksualnym i związanym z nim pragnieniem przyjemności seksualnej. Takie utożsamienie pociąga za sobą poważne błędy i nadużycia przeciwko sakramentowi małżeństwa i robi wiele krzywdy małżonkom, psując ich pożycie seksualne.

Różnicę między pożądliwością a namiętnością łatwo zrozumieć, gdy wskaże się źródło pożądliwości – jest nim serce człowieka, z którego pochodzi wszelkie zło, a nie ciało stworzone przez Pana Boga, które jest z natury dobre. Przez to ciało ujawnia się duch człowieka, ale nie ono jest źródłem dobra i zła.

Tym samym wzrastająca namiętność jako reakcja ciała nie podlega ocenie moralnej. Podlega jej samo zachowanie – przedmiot czynu. To znaczy, chodzi o to, czy mąż jest z żoną, czy z kochanką. Jeżeli się tego fundamentalnego rozróżnienia nie rozumie, a słowo “pożądliwość” kojarzy się z namiętnym seksem, to zaczyna się teologicznie kwestionować życie małżeńskie. Dojrzały katolik nie kwestionuje swego ciała i jego reakcji, ponieważ wie, że zostało tak stworzone przez Boga, a na mocy sakramentu małżeństwa odkrywa swoje powołanie do mądrego wyrażania i budowania, zawsze za pomocą ciała, trwałej więzi między mężczyzną a kobietą. Tę więź buduje na różne sposoby, także poprzez pieszczoty i współżycie seksualne.

Ludzie niewierzący z tych poglądów nic sobie nie robią, ale katoliccy małżonkowie mogą poważnie ucierpieć. Szczególnie te małżeństwa, które przeżywają kryzys i potrzebują motywacji do walki o odbudowę wzajemnych więzi. Podczas kryzysu potrzebują motywacji do modlitwy, do podjęcia rozmowy, rozpoczęcia współżycia seksualnego. Jeżeli mają próbować odbudować sakramentalną więź, nie mogą sobie zakodować, że jeden z jej elementów nie jest ważny, a nawet przeszkadza w życiu duchowym. Miałem niedawno na rekolekcjach małżeństwo, które kilka lat nie współżyło z racji różnych konfliktów, co doprowadziło je na skraj rozpadu. Miałem też i takie, które bardzo długo żyło we wstrzemięźliwości z racji nowotworu narządów rodnych żony. Był to dla nich ważny etap dojrzewania do głębokiej miłości.

Gdy człowiek nie współpracuje z Bożą łaską, nie korzysta z pomocy Jezusa Chrystusa, jego życie łatwo może zdominować pożądliwość. Niedawno w celu zorganizowania rekolekcji, które prowadziłem, małżonkowie wynajęli salę w jednej ze szkół. Wynajęli ją, choć przy kościele znajdują się piękne pomieszczenia. Łatwiej jednak było porozumieć się z dyrektorką szkoły niż z księdzem proboszczem, który jak zwykle mnożył przeszkody w ich wynajęciu – wolał spokój, porządek i pieniądze (szacunek okazuje tylko bogatym) niż dobro zaangażowanych w Kościół małżonków z ruchu Światło-Życie. W rezultacie salki te stoją zazwyczaj puste wbrew obietnicom składanym parafianom w czasie ich budowy, gdy potrzebne były ich pieniądze. To jest właśnie pożądliwość w rozumieniu św. Augustyna. Można dojść do tego, że jako proboszcz parafii blokuje się ewangelizację w imię swoich niezaspokojonych żądz, takich jak porządek i święty spokój. Pożądliwy człowiek już nie szuka Boga i Jego woli w codzienności swojego życia. Może trwonić dobro, które jest w zasięgu jego ręki. Może nawet niszczyć Kościół, pozornie dbając o niego. Ten chaos wdziera się we wszystkie dziedziny życia. Dotyczy pieniędzy, które zamiast pomnażać dobro rodziny, stają się źródłem jej rozpadu; telewizji, która zamiast dostarczać informacji lub rozrywki, staje się ucieczką w hermetycznie zamknięty świat. Seksualności, która zamiast łączyć małżonków w darze komunii, staje się źródłem wykorzystania lub przemocy.