Obrona wiary katolickiej czy negacja sakramentu małżeństwa?

Pożądliwość jest skutkiem grzechu pierworodnego, ale nie jest nim przyjemność seksualna. Ją zaplanował Bóg, stwarzając ludzkie ciało. Obecność przyjemności seksualnej towarzyszy spotkaniu kochających się małżonków. Bóg w pełni akceptuje to ludzkie odczucie, pozwala nim się cieszyć w akcie małżeńskim.

Sam Stwórca sprawił [...], że małżonkowie we wspólnym, całkowitym oddaniu się fizycznym doznają przyjemności i szczęścia cielesnego i duchowego. Gdy więc małżonkowie szukają i używają tej przyjemności, nie czynią niczego złego, korzystają tylko z tego, czego udzielił im Stwórca [1]

– pisał Pius XII, podając argument ostateczny – wolę samego Stwórcy.

Takie myślenie, poparte na szczęście autorytetem papieża, jest punktem wyjścia rozważań o życiu seksualnym małżonków. Przyjemność nie jest tylko fizjologiczną reakcją organizmu, ale także psychicznym i duchowym doświadczeniem. Podejmując stosunek seksualny, małżonkowie mogą się cieszyć wzrastającym pobudzeniem, namiętnością ogarniającą ich ciała, wzajemną bliskością emocjonalną i równocześnie Bożym błogosławieństwem dla swojej miłości. Sam Bóg tak stworzył ludzkie ciało, że człowiek pragnie i szuka przyjemności seksualnej. To pragnienie nie jest samo w sobie ani złe, ani nieczyste. Jest ludzkie w najlepszym tego słowa znaczeniu.

Dopiero gdy zrozumie się, że mówienie o przyjemności seksualnej małżonków jest wyrazem wiary w Boga Stwórcę, a nie wdzierającym się do Kościoła nurtem rewolucji seksualnej, można przyjąć takie stwierdzenie jak na przykład to, że w czasie współżycia seksualnego małżonkowie mogą okazywać sobie miłość w każdy sposób, mogą obdarzać się nawet najbardziej wyszukanymi pieszczotami. Mogą stosować stymulację oralną i manualną. Zwracam uwagę, znając wypaczone skojarzenia wielu ludzi, w tym księży, że trzeba czytać to, co jest napisane, że nie ma tu mowy o seksie pozamałżeńskim i nie ma tu mowy o dowolnym stosowaniu pieszczot seksualnych w każdej chwili, ale tylko w czasie gry wstępnej. Normalnie takie rzeczy uściślam na końcu, trzymając się tematu, czyli pozytywnie wyjaśniam sens aktu małżeńskiego (pokazuję, co wolno, co jest normalne i dobre, a nie, co jest złe i zakazane). Tutaj jednak już teraz wyjaśniam, o czym mówię – ze względów dydaktycznych, ale także dlatego, że ci, którzy dyskutują o katolickiej moralności, często nie za bardzo rozumieją, w jakim obszarze się poruszamy i co jest tematem rozważań. Szybko natomiast reagują i osądzają. Dotyczy to zresztą nie tylko katolików, ale tak samo niewierzących interpretatorów moralności katolickiej.

[1] Przemówienie Piusa XII z 29 października 1951, cyt. za: KKK, 2362.