Prawda doktryny a miłość osoby

KM: Ciekawie w kwestii czystości wypowiada się o. Richard Woods OP, który stwierdza iż „wiele par homoseksualnych żyje w wierności wobec siebie. Obojętnie, jak Kościół postrzega ich pożycie seksualne, są sobie wierni tak samo, a nawet bardziej aniżeli wiele par heteroseksualnych. Na tym właśnie polega życie w czystości, jeśli ujmiemy rzecz w kategoriach arystotelesowskich. Zachowują oni swoje dary płciowości dla siebie nawzajem, umacniają swoją wzajemną miłość, nie szukają innych partnerów”. Czy Ojciec uznałby taką parę za żyjącą w czystości? Co znaczy w tym fragmencie czystość ujęta w kategoriach arystotelesowskich?

JP: Nie wiem, co Woods rozumie pod pojęciem kategorii arystotelesowskich; ciężar wyjaśnienia leży po jego stronie. Wydaje mi się jednak, że utożsamia on wierność z czystością, co w mojej ocenie nie jest uprawnione. Wierność dotyczy raczej zakresu stosunków międzyludzkich, podczas gdy czystość opisuje ich wewnętrzną dynamikę. Zatem pojęcia te nie są zakresowo identyczne i nie należy ich utożsamiać. Jednocześnie nie twierdzę, że nie istnieją pary homoseksualne żyjące w wierności. Byłoby to naiwne i niezgodne z faktami. Zaryzykowałbym może jedynie stwierdzenie, że osobom takim trudniej jest zachować czystość.

JL: Nasuwa się pytanie, czy jest możliwe, aby dwie osoby tej samej płci łączyła więź, która jest święta? Czy jest możliwe realizowanie przez nich chrześcijańskiego ideału miłości, jako pragnienia realnego dobra drugiej osoby?

JP: Miałem w USA nauczyciela, który był aktywnym gejem i wraz ze swym partnerem zaadoptował dziecko. Był on katolikiem, jednak na skutek niemożności znalezienia się ze swoją skłonnością homoseksualną w Kościele przeszedł na episkopalianizm i dziś jest bardzo aktywnym wiernym. Według wszystkich opisowych kategorii socjologicznych, biorąc pod uwagę jedynie jego zewnętrzne zachowania, mogę stwierdzić, że jest to osoba bardzo religijna, a model ten nie musi być odosobniony. Ten prosty przykład przekonuje mnie, że nie mam prawa powiedzieć, iż nie ma gejów, którzy są głęboko wierzący. W świetle nauczania Kościoła trudno jednak uznać ich związek za uświęcający ich miłość i wyrażający ideał chrześcijańskiej miłości.

JL: Nie wchodząc w intencje i dylematy tych osób chcielibyśmy raczej dowiedzieć się, co mówi teologia w tej kwestii. Czy, teoretycznie rzecz ujmując, taka więź może być świętą?

JP: Teoretycznie można stwierdzić, że tak, pod warunkiem jednak, że te osoby będą umiały zachować czystość. Zarazem trzeba podkreślić, że nie chodzi tu o szeroki sposób rozumienia czystości, jak proponuje to Woods, który czystość sprowadza do intencji pozostania w relacji wyłączności bez względu na orientację osób. Kościół katolicki naucza, że problem czystości to nie tylko kwestia seksualności i harmonii wynikającej z komplementarności płci, ale otwarcie na łaskę. Zatem po pierwsze, by mówić o czystości musiałyby być spełnione dwa warunki, o których już mówiłem (dotyczące aktów oraz pragnień). Po drugie, musimy także pamiętać, że czystość w antropologii biblijnej jest związana z integralnością osoby. Im bardziej jestem osobą, tym bardziej jestem czysty. Zatem to, co służy mojej integralności, jako osoby jest dobre, a to co od niej odwodzi, jest złe. Kiedy pamiętać będziemy o celowości stworzenia w Biblii, to dojdziemy do przekonania, że czystość rozumiana jako integralność osoby nie może potęgować w kimś tendencji homoseksualnych, gdyż te są przejawem jakiegoś wcześniejszego nieuporządkowania. Zatem odpowiadając na Panów pytanie można stwierdzić, że jest możliwa święta więź pomiędzy osobami tej samej płci, pod warunkiem, że zachowają one czystość rozumianą jako wykluczenie z ich relacji stosunków homoseksualnych.